BAD RICH 21 (NC)
BAD RICH
21
มีลิ้งให้กลับไปอ่านหน้าหลักด้านล่างนะคะ
“เดี๋ยวก็รู้เอง..แต่ใบ้ให้ก็ได้ มันเป็นที่ของเราสองคน”
แจมินเงียบไปทันทีที่ได้ยินคำตอบจากปากมาร์ค
ที่ของเราสองคนงั้นเหรอ ไม่ คงไม่ใช่หรอก
มาร์คไม่น่าจำได้ว่ามันคือที่ไหน
แต่ที่ของเราสองคน ที่ๆผมกับพี่มาร์คชอบไป เขาจำมันได้ด้วยเหรอ คิดว่าจะลืมไปหมดแล้วซะอีก
ใจพยายามคิดไปในทางที่ดีแต่อีกใจก็กลัว
“พี่คิดจะทำอะไร?”
มาร์คเอาแต่หัวเราะจนแจมินรู้สึกกังวน เพราะไม่สามารถอ่านความคิดอีกคนได้เลยว่าตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
“ลองใช้สมองของนายคิดสิคนเก่ง” น้ำเสียงกดต่ำกับสายตาน่ากลัวแบบนั้น เขาเองก็ไม่เคยเห็นมันจากมาร์ค เขาเคยเห็นมาร์คโกรธจนทำลายข้าวของทุกอย่าง
แต่ปฏิกิริยาแบบนี้ไม่เคยเลย
ตอนนี้มาร์คคุมเกมทั้งหมด จนแจมินไม่สามารถจะเดาอะไรได้
ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ แบบที่เขาเป็นรองโดยที่ไม่มีทางสู้
แจมินเริ่มลอกแลกหาทางหนี แต่อยู่ๆรถก็เบรกตัวอย่างแรงจนร่างเพรียวถูกกระชาก
หัวกระแทกกับขอบประตูรถจนมึนไปหมด
เสียงเปิดปิดประตูดังขึ้น
แจมินพยายามดึงสติให้เข้าที่แต่ข้อมือกลับถูกแกะออกจากไทป์โดยคนที่ค่อมตัวเข้ามา ร่างเพรียวถูกจับขึ้นไปพาดอยู่บนไหล่กว้าง
ทุกอย่างเหวี่ยงไปมาจนในหัวไม่หายมึนสักที
“พี่คิดจะทำอะไร พาผมมาที่นี่ทำไม
ปล่อยผมนะ!!!” ต่อให้ดิ้น ให้ตะโกนแค่ไหน กลับไม่ได้เข้าไปในหูของมาร์คเลย มันยิ่งทำให้คนที่ได้ยินยิ้มเยาะพอใจที่ทำให้อีกคนกลัวได้
มาร์ครู้ถึงอาการตื่นกลัวของแจมินแม้ตอนนี้จะหยุดดิ้นไปแล้ว
ที่นี่เป็นที่ๆเหมาะที่สุดที่จะทำให้แจมินได้สำนึก มันเป็นที่ๆเราเจอกันครั้งแรกความทรงจำครั้งแรก
และมันก็จะจบลงเป็นครั้งแรกเช่นกัน
“กลัวขึ้นมารึไง?” คำถามทำให้คนถูกถามนิ่งเงียบ แต่นั่นคือสิ่งที่แจมินพยายามแสดงออกเท่านั้น
เพราะในสมองกำลังคิดหาวิธีหนีจากมาร์คไปให้พ้น พลันฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าบ้านหลังนี้มีมีดพกอยู่ตรงประตูทางเข้าใต้กล่องจดหมาย
“ผมรู้จักที่นี่มากกว่าที่พี่คิด..อย่าคิดว่าผมจะกลัว” แจมินยิ้มอย่างมีชัย เพราะรู้ว่าจะสามารถหนีได้อย่างไร
“คิดงั้นเหรอเด็กน้อย จำไว้
ไม่ว่านายคิดอะไรฉันรู้หมดทุกอย่าง เพราะไม่มีใครรู้จักนายดีไปกว่าฉัน ถ้าคิดจะหนีฉันด้วยของไรสาระที่อยู่ในมือนั่น
นายก็คิดผิด” แจมินตกใจไม่น้อย มาร์ครู้ว่าเขาแอบคว้าเอามีดพกมาได้ยังไง
หรือว่าเมื่อกี้ที่เอี่ยวตัว มาร์คจงใจให้เขาหยิบมัน
“โอ้ย!! เจ็บ!!” แจมินร้องเมื่อถูกทุ่มลงบนโซฟา
มือใหญ่จับข้อมือเรียวบิดจนมีดที่กำอยู่หล่นลงมาอย่างง่ายดายแจมินเริ่มมองไปรอบข้าง
บ้านหลังนี้เป็นบ้านพักต่างอากาศของครอบครัวเขา เป็นที่แรกที่เขาได้เจอกับมาร์ค และมันทำให้เขารู้ตัวว่าหลงรักมาร์คตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ
“ลำลึกความหลังกันหน่อยเป็นไงครับ...ที่รัก”
ไม่ปล่อยให้แจมินได้เถียงปากหนาประกบปิดปากอีกคนอย่างจาบจ้วง
ลิ้นร้อนแทรกเข้าหาความนุ่มหยุ่นที่พยายามหลบหลีกไปทั่วโพรงปาก มือบางดันอกกว้างแต่มาร์คกลับยิ่งโถมตัวลงมาจนแจมินล้มลงนอนราบกับโซฟา
เมื่อออกซิเจนเริ่มหมดร่างกายก็อ่อนล้าลง
“อย่าทำแบบนี้ขอร้อง..ไม่ใช่ที่นี่บ้านหลังนี้..นะ” สายตาอ้อนวอนถูกส่งไปให้คนที่พยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตน ใช่มาร์คจะทำมันอีกครั้งก็ได้
แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่ ที่ๆมีแต่ความทรงจำดีๆสำหรับแจมิน
“ทำไมฉันต้องทำตามที่นายขอ
ในเมื่อตอนนี้นายแพ้แล้ว”
แจมินทำอะไรไม่ถูก มาร์คกำลังโกรธ และเขาไม่อยากให้อารมณ์ของมาร์คมาทำลายความทรงจำดีๆที่เหลือเพียงน้อยนิดของเขา
มาร์คเปลี่ยนจากค่อยๆปลดกระดุมในตอนแรกเป็นกระชากเสื้อเชิ้ตจนมันขาด
สายตาที่แข็งกร้าวแปลเปลี่ยนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ จนทำให้คนที่อยู่ใต้ร่างนั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว
ดวงตากลมโตมองไปรอบๆบ้านที่มีแต่ความทรงจำ
ริมฝีปากก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงวันเวลาดีๆ
“ยิ้มอะไรของนาย อ๋อ ชอบสินะ
ดี!! เพราะต่อจากนี้นายจะไม่ได้ยิ้มอย่างมีความสุขอีกแล้วนาแจมิน”
คำพูดที่เอ่ยข้างหู ทำเอารอยยิ้มจางหายไปในทันที พร้อมกับการขบเม้นดูดดุนที่รับรู้ได้จากสัมผัสของอีกฝ่าย
“พอ..หยุด อึก!!” แจมินใช้เท้ายันหน้าท้องคนด้านบน
และมันได้ผล มาร์คกระเด็นจนตกโซฟา
แจมินใช้โอกาสวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสอง ก่อนจะเข้าไปที่ห้องพักของเขาเองแล้วปิดประตูกดล็อกทันที
เสียงฝีเท้าด้านนอกทำให้ต้องก้าวถอยหลังให้ห่างจากประตูให้มากที่สุด
“จะออกมาดีๆ หรือ
จะให้ฉันเข้าไปขยี้นายในนั้น!!”
ตึง!!!
เสียงถีบประตูดังสนั่นจนร่างโปร่งภายในห้องสะดุ้ง
สิ้นเสียงนั้นทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
แต่ความเงียบไม่ได้หมายความว่าเขาจะปลอดภัย ตอนนี้มาร์คบ้าไปแล้ว
ความเงียบเข้าปรกคลุม
มาร์คไม่ได้ทุบหรือพยายามเตะประตู เสียงเท้าเดินห่างไกลออกไป จะทำยังไงดี
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
แต่มันเงียบเกินไป น่ากลัว หรือบางทีมาร์คอาจจะเลิกบ้าแล้ว
ตึก ตึก ตึก!
เสียงปลายเท้ามาหยุดอยู่หน้าห้องอีกครั้ง
พร้อมๆกับเสียงหัวใจที่เต้นรัว ตั้งสติสิแจมินตั้งสติ ตอนนี้เขาลนลานจนทำอะไรไม่ถูก
มือเรียวคลำไปที่กางเกงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่ทิ้งมือถือไว้ในรถ
ทำไมไม่รู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้นะ มือบางรีบกดโทรหาคนที่เป็นความหวัง
“รับสิพี่โดยอง..ขอร้อง”
เสียงรอสายที่ทำให้ใจสั่นหวังว่าคนปลายสายจะรับ
‘ฮัลโหล..ว่าไงแจมิน’
รอยยิ้มกว้างปรากฏ เมื่อโดยองรับสาย แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป ประตูก็ถูกกระแทกอย่างแรงอีกครั้ง
และครั้งนี้มันเปิดออกกระแทกพนังห้องเสียงดังลั่น
พร้อมกับการปรากฏตัวของมาร์ค
ซึ่งก้าวเข้ามาไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวแจมิน มือใหญ่คว้ามือถือไปอย่างง่ายดาย
มาร์คมองหน้าจอก่อนยกยิ้มง้างมือเตรียมขว้างของในมือ
“พี่โดยอง ช่วยด้วย!!” ตะโกนออกไปก่อนที่มันจะถูกปาไปกระแทกกับผนังห้องจนแตกกระจาย มาร์คหันมาสบตากับดวงตาของเหยื่อที่ค่อยๆก้าวถอยห่างจากตน
“ไม่มีใครช่วยนายได้จำไว้!! แม้แต่พี่ชายของนาย เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะแจฮยอนมีความรู้สึกเดียวกับฉันไง
รู้สึกยังไงรู้ไหม?” แจมินยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง เขารู้คำตอบดี
แต่เขาไม่อยากได้ยินมัน โดยเฉพาะจากปากของคนที่เขารัก
“ไม่! ผมไม่อยากรู้!” ตะโกนกลับไปน้ำตาใสไหลลงสองข้างแก้ม
มาร์คใจร้าย ใจร้ายเกินไปแล้ว
“แต่ฉันจะบอก! แล้วนายก็ต้องฟัง!”
แจมินหมดทางหนี มือที่ปิดหูไว้ถูกอีกคนกระชากออก ข้อมือถูกบีบแน่น “ไม่มีใครรักนาย
ทุกคนเกลียดนายจำไว้!!”
แรงบีบกับสีหน้าของมาร์คกำลังทำให้แจมินกลัว
คำพูดนั่นยิ่งกรีดลึกเข้าไปในใจ แจมินบิดข้อมือจนหลุดออก ก่อนมือเรียวจะฟาดลงไปบนหน้าของคนพูดจนใบหน้าหันไปตามแรงตบ
เพี๊ยะ!!
“พี่แจฮยอนไม่ได้เกลียดผม!!
พี่แจฮยอนรักผม!! ถอนคำพูดของพี่ซะ!!” น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป
พี่แจฮยอนไม่ได้เกลียดเขามาร์คโกหก พี่โดยองบอกว่าพี่แจฮยอนไม่เคยเกลียดเขา
ไม่เคยเลย
“เชื่อจริงเหรอว่าแจฮยอนจะรักคนที่ทรยศมันได้
คนอย่างนายมันไม่มีใครรัก”
“ผมเชื่อ!” เมื่อกี้แจมินได้กลิ่นเหล้าจากตัวมาร์ค
ไหนจะดวงตาเยิ้มๆยิ่งทำให้มาร์คอันตรายมากขึ้น
“ฝันอยู่รึไง? อ่อ! แล้วโดยองนั่นอีก นายคิดจะแย่งมาจากพี่นายใช่รึเปล่า”
“ไม่ผมไม่มีทาง...”
ส่ายหัวปฏิเสธแต่ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกผลักจนหลังกระแทกกำแพง
ก่อนจะตามมาด้วยร่างของคนกระทำที่คร่อมปิดทางหนี
“บอกไว้เลยว่าไม่มีทาง ที่นายจะแย่งมาได้
เพราะพี่มันฆ่านายแน่ และฉันก็จะไม่ยอมให้นายแย่งใครไปจากฉันได้อีก เหมือนที่นายเคยแย่งคนรักของฉันไปไง!!”
หมัดหนักๆต่อยเข้าที่ท้องของแจมินอีกครั้ง
และครั้งนี้ทำเอาแจมินตัวโก่ง ทรุดลงกับพื้นก่อนที่จะถูกลากและโยนไปที่เตียงอย่างไม่มีความเห็นใจ
ร่างโปร่งกุมท้องขุดคู้ไปกับเตียงนุ่มท่าทางทรมานไม่น้อยแต่ดูเหมือนคนกระทำจะไม่ได้สนใจมันสักนิด
มาร์คขึ้นคร่อมและกระชากกางเกงแจมินออกอย่างง่ายดาย
ตอนนี้ร่างบางเหลือเพียงอันเดอร์แวร์ กับเสื้อเชิ้ตที่ขาดลุ่ยเท่านั้น ร่างโปร่งพยายามพลิกตัวหนี
แต่ก็ถูกกระชากข้อเท้าให้กลับมา ก่อนมือของคนด้านบนจะตรึงข้อมือคนคิดหนีไว้ ปากหนากดจูบดูดเม้นลำคอขาว
กัดฝังคมเขี้ยวจนเป็นรอยฟัน
“เจ็บ! ปล่อยผม อื้ม!!” ยิ่งดิ้นยิ่งสัมผัสแนบชิด ปากหนาประกบบดเบียดขบกัดรุนแรง
จนปากนิ่มบวมเจ่อ แต่ยิ่งส่งเสียงคัดค้านกับยิ่งทำให้รสจูบหนักหน่วงจนปากที่บวมเจ่อเริ่มแตกจนมีเลือดซึมออกมา
มาร์คไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มือหนาบดคลึงไปทั่วกายนิ่มอย่างไม่ปรานี
ก่อนผละจากริมฝีปากอิ่มไล่ลงมาขบเม้นไปตามตัว มือใหญ่เกี่ยวสิ่งกีดขวางสุดท้ายของแจมินและดึงมันออกไป
“เจ็บ ฮึก!! ...ปล่อยผมนะ
อ๊ะ!!” มาร์คไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น มือหยาบเข้ากอบกุมแก่นกายคนน้อง ก่อนจะรูดมันเพื่อปลุกเร้าอารมณ์
จากเสียงห้ามในทีแรก กลายเป็นเสียงครางในที่สุด ส่วนกลางลำตัวแจมินแข็งตึงดันกับของๆมาร์ค
คนโดนเสียดสีกัดกรามแน่นข่มอารมณ์
ประกบจูบปากนิ่มดูดดุดลิ้นเล็กเพื่อให้อีกฝ่ายคล้อยตาม มือที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระปัดป่ายไปทั่วบ้างก็ทุบตีคนใจร้าย
มือใหญ่ชักแก่นร้อนของคนน้องเร็วขึ้นอีก
เมื่อเห็นว่าแจมินเริ่มหมดแรงและคล้อยไปตามแรงอารมณ์
มาร์คจึงถดตัวขึ้นมานั่งจัดการปลดเข็มขัดกางเกงตัวเองแล้วดึงลง
ปากหนากระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าดวงตากลมโตที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตากำลังมองมาก่อนมันจะเบิกกว้าง
“อ๊ะ! ม่ะ..ไม่..” แม้จะเอ่ยปฏิเสธและขยับตัวหนีแต่ช้าไป
แขนของคนพี่จับแน่นที่เอวสอบ ก้มลงใช้ปากครอบครองส่วนนั้นที่ปริ่มจนแทบทะลัก
มือเรียวสอดเข้ากลุ่มผมคนกระทำ
ความร้อนจากโพรงปากกับฟันคมที่ขูดรูดแท่งเนื้อจนต้องเม้นปากไว้แน่น
ลิ้นหนาที่ไล้วนกดเน้นตรงส่วนหัว ไม่นานร่างโปร่งก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาจนเต็มใบหน้าของมาร์ค
“เร็วดีนี่..แต่ก็ดีไม่เสียเวลา”
แจมินกัดปากตัวเองแน่นอย่างแค้นใจกับคำพูดและสายตาเหยียดๆที่มองมา
มาร์คปาดคราบน้ำที่เลอะใบหน้าและบางส่วนที่อยู่ตรงต้นขาขาว
แจมินหอบหายใจโกยอากาศเข้าปอด มือใหญ่จัดการแยกขาเรียวทันที
ซึ่งนั่นทำให้แจมินพยายามถีบและผลักมาร์คอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้ผล
“อย่าดิ้น!! มันน่ารำคาญ
ใช่ว่าไม่เคยซะหน่อย” คำพูดดูถูกที่พูดออกมานั้นทำให้แจมินยิ่งโกรธและอาย นี่เขารักคนๆนี้จริงๆหรือ
ผู้ชายที่แสนดีของเขาหายไปไหน
“พี่เปลี่ยนไป...ถ้าพี่ทำผมจะเกลียดพี่”
คำพูดของแจมินทำให้มาร์คกระตุกไปนิดหน่อย แต่เพียงเสี่ยววิปากหนากลับกรีดยิ้ม ไม่ทันให้แจมินได้ตั้งตัวแก่นกายใหญ่ถูกจับยัดเข้ามาโดยที่ไม่มีการเปิดทางใดๆ
“เจ็บ!!..อึก อะ เอา ออกไป”
มาร์คนิ่วหน้าเพราะช่องทางนั้นบีบรัดไม่ยอมให้เขาเข้าไปง่ายๆ จนต้องซี๊ดปาก
ร่างข้างใต้เขาน้ำตาไหลพราก จิกต้นแขนเขาจนต้องสะบัดออก
“อยากจะเกลียดก็เชิญ...อย่าฝืนเพราะจะเป็นนายเองที่เจ็บ”
สิ้นคำกล่าวของคนพี่ที่หมายถึงไม่อยากให้น้องเกร็งร่างกาย แต่แจมินกับคิดอีกอย่าง
ใช่ที่ผ่านมาเขาฝืนมาตลอดฝืนคิดว่ามาร์คยังเป็นพี่ชายที่ดี
เป็นคนที่น่ารักและเอ็นดูเขา
เมื่อเห็นว่าแจมินเหม่อมาร์คจึงกระแทกแก่นกายเข้าไป
แม้จะลำบากแต่สุดท้ายก็เข้าไปจนสุด ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่การกระทำที่รุนแรงได้ทำให้ช่องทางคับแน่นฉีกเล็กน้อยจนมีเลือดซึมออกมา
“อื้ม..แน่นดี..ซี๊ดด”
เสียงของมาร์คทำให้แจมินยิ่งเจ็บ เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ
มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่น มาร์คกระแทกเข้าออกรุนแรงตามความต้องการของตัวเองโดยไม่สนคนรองรับ
น้ำตาใสไหลไม่หยุด เสียงครางที่น่าอับอายหลุดออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อส่วนปลายของแก่นร้อนแตะโดนจุดนั้น
“เกลียด อ๊ะ อ๊า!
ผมเกลียด!!” มาร์คขยับตัวเร็วขึ้น ยิ่งแจมินพูดว่าเกลียดเขายิ่งหงุดหงิด
มือใหญ่บีบปลายคางมนต์ให้หันมาสบตากัน มองลึกเข้าไปในดวงตากลมก่อนจะยิ้มเยาะ
แจมินสะบัดหน้าหลบ มาร์คจึงก้มลงดูดเม้นตามลำคอยาว
แล้วขยับเร่งจังหวะเข้าออก
“อ๊ะ ม่ะ อื้มมม”
เสียงแหบพร่าครางไม่เป็นสรรพ มาร์คกระตุกยิ้ม แน่นอนว่าเขารู้ว่าจุดปลุกเร้าอยู่ตรงไหนเลยกระแทกมันย้ำๆ
จนแจมินต้องยกมือจิกเล็บลงกับไหล่เขาเพื่อระบายอีกครั้ง
“อ่า..โคตร เสียววว”
แจมินกัดปากจนแทบจะฮ่อเลือด
เสียงครางของเขามันน่าเกลียด เสียงมาร์คก็เหมือนกันเขาเกลียดทุกอย่างที่มาร์คทำกับเขา
เสียงเนื้อกระทบกันดังถี่ขึ้นเมื่อคนใจร้ายใกล้เสร็จ
แรงกระแทกเข้ามาอีกสองสามครั้ง ก่อนร่างหนาจะปลดปล่อยในตัวของร่างโปร่ง
“ถ้า... อึก พอใจแล้ว
ก็ปล่อย” พูดพร้อมกับพยายามกลั้นเสียงสะอื้น มาร์คไม่ยอมถอนแก่นกายออกจากตัวเขา
แถมยังคาเอาไว้อย่างนั้น
“อะไรกัน แค่นี้ยังไม่พอหรอก”
สิ้นคำพูดมาร์คก็จัดการกับแจมิน ครั้งแล้วครั้งเล่า
จนกระทั่งคนใต้ร่างหมดแรงและสลบไป ทุกอย่างจึงหยุดลงเพราะตัวคนทำเรื่องเลวร้ายเองก็รู้สึกเพลียเช่นกัน
.........................
จิ้มรูปแล้วกลับไปอ่านต่อได้เลยจ้า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น