BAD RICH 23 (NC)
BAD RICH
23
เบื่อชะมัด!! วันๆไม่ได้ทำอะไรสักอย่างให้อยู่แต่ในห้อง
ถึงมันจะกว้าง แต่ต้องเห็นมันทุกวันมันก็เบื่อนะเว้ย!! แล้วไอ้บ้าวินวินมันก็หายหัวทิ้งผมไว้แบบนี้
ผมอยากออกไปหาเพื่อน อยากเจอโดยอง อยากเจอเตนล์ อยากเดินเล่นอยากช๊อปปิ้งอะเข้าใจไหม!!
แกร๊ก!!
เสียงกลอนประตูถูกปลดล็อกเรียกความสนใจ แม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารที่นำมาเสิร์ฟตรงตามเวลา
เธอวางมันลงที่โต๊ะใกล้ระเบียง เธอยิ้มให้ก่อนจะโค้งให้ผมแล้วเดินออกไป
“เอ่อคือไม่ต้องล็อกประตูได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าจะไม่หนี ผมเบื่อ
ทานข้าวเสร็จแล้วผมอยากออกไปเดินเล่น”
ผมมองเธอด้วยความหวังแต่เธอดูจะกังวนกับคำขอของผมไม่น้อย
“แน่ใจว่าจะไม่หนี” ไม่ใช่เสียงของแม่บ้าน แต่เป็นไอ้บ้าหน้าลูกเจี๊ยบที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้
แม่บ้านรีบโค้งทักวินวินและเขาปัดมือเป็นเชิงให้เธอออกไป
“เออ!! วันๆให้อยู่แต่ในนี้ คนนะไม่ใช่สัตว์เลี้ยง มันเบื่อเข้าใจป่ะ!!”
คุนแอบเอานิ้วชี้และกลางไขว้ข้างหลัง เพราะเขาแหนะคิดจะหนีตลอดเวลา
“ได้ ฉันจะปล่อยนายให้วิ่งเล่นในบริเวณบ้านอันกว้างขวางของฉัน
แต่ถ้าคิดจะหนีโดนดีแน่” คุนมองคนขี้อวดที่ทำท่าเอานิ้วชี้ปาดคอและทำหน้าตาโรคจิตจนเขาเองต้องกลืนน้ำลายลงคอ
“เออรู้แล้วน่า!!” คุนเองก็ใช่ว่าจะไม่กลัว คราวที่แล้วหนีไปก็หนีไม่พ้น
แต่คราวนี้คงต้องสำรวจให้ดีๆ ถ้าวินวินปล่อยให้เขาเดินไปโน่นนี่ได้มันก็ดีแหนะสิ
“แต่มันก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนกันหน่อย” วินวินเลียปากแล้วเดินเข้ามาหาร่างอวบซึ่งรู้สึกถึงการคุกคามจนต้องรีบถอยหลังไปอีกฝั่งของเตียง
“อะไร!! แล้วจะเดินเข้ามาทำไม ออกไปห่างๆเลยนะ!!” มุมปากคนเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้ม
ใช่ว่าเขาเดาไม่ออกว่าคุนคิดจะหาทางหนีทีไล่ แต่หาให้ตายก็หนีไม่พ้นหรอก อีกอย่างจับมาแกล้งแบบนี้ก็เริ่มเบื่อเหมือนกันเล่นวิ่งไล่จับก็คงไม่เสียหายอะไร
“นายอยากให้ฉันอนุญาตให้นายได้ทำอะไรตามใจในบ้านฉันไม่ใช่รึไง
คำขอมันก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนสิ” คำพูดของวินวินทำให้คนฟังกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
หมอนี่คงไม่ให้ทำอะไรแปลกๆอย่างให้มีเซ็กด้วยหรอกใช่ไหม?
“จะให้ทำอะไร!!” วินวินยิ้มอย่างผู้ชนะ ปลายตามองคุนที่เหงื่อยเริ่มผุดออกจากใบหน้า เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้
“เนี่ยหอมสิ” ค้อมตัวไปหา ก่อนพองแก้มแล้วใช้นิ้วแตะเป็นสัญญาณ
“ม่ะ...ไม่มีทาง!! ใครมันจะไปทำ!!”
แทนที่จะเป็นจมูกกับปากนุ่มๆที่ฝังลงที่แก้ม กลับกลายเป็นหมอนใบโตที่ฝาดเข้ามาเต็มๆจนหน้าหัน
น่าแปลกที่เขาไม่โกรธ อาจจะเพราะใบหน้าของคนทำที่กำลังแดงแจ๋อยู่นี่แหละมั้ง แต่หัวเราะได้ไม่นานหมอนใบเดิมก็ฟาดมาไม่ยั้ง
“โอ้ย!! หยุดเลยนะ!!” คุนที่ระดมตีไม่จนวินวินเริ่มรำคาญกระชากหมอนแล้วโยนมันทิ้งไปสักที่
คุนไม่ทันตั้งตัวจึงถูกมือใหญ่จับข้อมือทั้งสองกดลงกับเตียงโดยมีร่างของคนเจ้าเล่ห์ขึ้นคร่อมทับ
“ออกไปนะเว้ย!!” พอรู้ตัวว่าเสียเปรียบก็ดิ้น
จนคนจับเกือบจับไม่อยู่ แรงเยอะจังวะ!
“ให้หอมดีๆไม่หอม ช่วยไม่ได้ หยุดดิ้น!!” คำสั่งของวินวินทำให้คุนหยุดนิ่ง
ไม่รู้ทำไมต้องหยุดด้วย แต่ที่ผ่านมาวินวินก็ไม่เคยล่วงเกินอะไรเขาถ้าเขาไม่ยินยอม
“ก็มันไม่อยากหอมนี่!!” คุนทำหน้าเหมือนเด็กไม่อยากกินผัก
แล้วบอกกลับวินวินที่อยู่ด้านบน สายตาที่คุนจ้องมองวินวินอย่างไม่กลัวในตอนแรกเมื่อสบกับดวงตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
จึงต้องหันหน้าหลบ
“ไม่อยากหอมงั้นทำอย่างอื่นดีไหมเช่น...จูบเป็นไง?” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้คนฟังหน้าร้อนผ่าว
รีบหันมาเผชิญหน้ากับคนที่พูดออกมาอย่างไม่กระดากปาก แต่เจ้าตัวคงลืมไปว่าวินวินนั้นก้มหน้าลงมาใกล้ทำให้ปลายจมูกชนกันเข้า
ดวงตาคนใต้ร่างเบิกขึ้น
ต่างกับคนด้านบนซึ่งมุมปากค่อยๆยกขึ้น
“เป็นอันว่าจูบแล้วกัน” ใบหน้าของคนด้านบนได้โอกาสก้มลงกดจูบลงไปบนกลีบปากนิ่ม
คนที่เพิ่งได้สติจากสัมผัสร้อนที่ปากถลึงตาโตเพราะไม่คิดว่าวินวินจะทำแบบนี้
คุนเตรียมจะอ้าปากกัด แต่ไม่ทันเพราะวินวินถอนปากออก มันไม่ใช่การจูบแบบดูดดื่ม
แต่เป็นแค่การกดจูบลงมาเท่านั้น
“อะ...ไอ้!!” คุนที่สติกลับมาก็อยากจะด่าไอ้คนฉวยโอกาส
แต่กลับคิดคำด่าไม่ออกซะอย่างนั้น สัมผัมที่ริมฝีปากยังคงอยู่
แค่นึกถึงก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน “”
วินวินปล่อยข้อมืออีกคนให้เป็นอิสระแล้วยกมือขึ้นแตะที่ปากตัวเองเป็นเชิงล้อ
แต่เขาพลาดไปลืมไปว่าคนตรงหน้าเนี่ยแสบแค่ไหน
คุนถดตัวไปบนเตียงเว้นระยะจากวินวินเล็กน้อย ก่อนใช้เท้าถีบไปเต็มๆช่วงท้องจนร่างที่คร่อมอยู่ในตอนแรกกระเด็นตกเตียงไป
แล้วจะใช้จังหวะนั้นวิ่งหนีออกจากห้อง
“กลับมานี่เลย!!” วินวินรีบลุกขึ้นแต่จะให้วิ่งตามก็คงยังไม่ไหวเห็นติงต๊องแบบนั้นแต่เท้าหนักใช่ย่อย
วินวินเดินกุมท้องออกมาจากห้อง เมื่อมองแล้วไร้วี่แววร่างอวบวินวินจึงเรียกลูกน้องทั้งหมดมาและสั่งให้ออกตามหาเจ้าตัวแสบ
ด้านคนที่วิ่งหนีออกมาก็แอบอยู่ไม่ไกลนัก เขาหลบอยู่ตรงทางเดินเล็กๆ
ตามจริงเขาวิ่งมาเจอป้ายห้ามเข้าถ้าไม่ได้รับอนุญาต ดังนั้นเลยคิดว่าที่นี่เป็นที่หลบที่ดีที่สุดเลยวิ่งมันเข้ามาซะเลย
ถ้าห้ามเข้าคงไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก เมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มออกตามหาและเดินออกห่างจากบริเวณนี้ไปเข้าจึงเดินออกมาจากมุมหลบภัย
“ทำไมต้องห้ามเข้าด้วย หรือจะแอบทำเรื่องไม่ดี หึๆ
ฉันจะเปิดเผยเรื่องของนายให้โลกรู้ไอ้หน้าลูกเจี๊ยบเอ้ย!” ร่างอวบเดินลึกเข้าไป“แสงอะไร”
ถามตัวเองเมื่อเห็นแสงสีฟ้าอยู่ตรงมุมทางเลี้ยว ยิ่งเข้าไปใกล้แสงก็ยิ่งชัดขึ้น
แถมยังมีเงาราวกับคลื่นน้ำสะท้อนอยู่บนกำแพง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงน้ำ คุนรีบเดินเข้าไปที่มุมทางเลี้ยว
ก่อนจะหยุดนิ่งกับภาพที่เห็น มันคืออุโมงค์ปลาที่ลากยาวไปอีกฝั่งราวกับอยู่ในอควาเรียม
มันสวยมากปลาน้อยใหญ่วายไปตามกระแสน้ำนี่มันสุดยอดไปเลย!!
“สวยจัง” ฝูงปลาเล็กๆวายวนตรงหน้าคุน สีสันของมันทำให้อดหลงใหลในความงามไม่ได้
คุนเดินมาจนสุดทางเดินก็เจอกับประตูบานใหญ่ แน่นอนเข้าถือวิสาสะเปิดเข้าไปแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะมันเป็นเพียงแค่ห้องนอนธรรมดา
“หลบอยู่ที่นี่แล้วกัน” คุนตัดสินใจซ่อนตัวอยู่ที่ห้องนี้เขาเดินสำรวจไปรอบห้องไม่เห็นมีไรเลย
แต่รู้สึกไปเองรึเปล่านะว่าห้องนี้มันเย็นทั้งที่ไม่ได้เป็นแอร์สักนิด
“ช่างเถอะดูทีวีดีกว่า” คุนมองเห็นรีโมตวางอยู่ไม่ไกลแต่มันไม่ได้มีแค่อันเดียวเนี่ยสิ
มีรีโมตสามอันและเขาเลือกหยิบอันแรกที่ใกล้มือมากที่สุด
ปี๊ด!! เคลื่อน~~~!!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างเลื่อนเปิดออก คุนหันกลับไปมองด้านหลังเพราะมีเงาบางอย่างสะท้อนมาที่กำแพง
พนังห้องสีขาวค่อยๆเลื่อนขึ้น
“Oh! Shit!!” คุนอุทานออกมา
รีโมตในมือล่วงหล่นลงพื้น
ผนังห้องที่เลื่อนออกเผยให้เห็นว่างภายนอกคือน้ำสีฟ้าใส ห้องนี้ถูกสร้างอยู่ใต้ทะเล
คุนมองฝูงปลาที่แหวกว่ายจากด้านนอกราวกับกำลังล้อมรอบตัวเขา ไม่ใช่แค่พนังหรือเพดานมันรวมถึงพื้นที่เขากำลังยืนอยู่ตอนนี้ด้วย
ห้องนี้เป็นกระจก!!
ตอนนี้คุนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังว่ายน้ำอยู่ด้วยซ้ำเขาเหมือนเด็กที่ได้มาเที่ยวอควาเรียม
ที่มีเตียงและเฟอร์นิเจอร์
“มันบ้าอะไรวะเนี่ย...หมอนี่รวยเกินไปรึเปล่า?”
คนตัวเล็กเดินมานั่งที่เตียง แต่อยู่ๆภาพที่วินวินจุ๊บปากก็แล่นเข้ามาจนทำเอาหน้าร้อนผ่าวอีกครั้ง
มือเล็กแตะที่ริมฝีปาก เขาไม่ได้รังเกียจแต่กับรู้สึกดีด้วยซ้ำ บ้าแน่ๆอย่าบอกนะว่าชอบไอ้บ้าวินวิน
พอคิดถึงคำว่าชอบหัวใจก็พลันเต้นแรง
“บ้า!!” ปาหมอนลงพื้นแก้เขิน
ปิ๊ด!!! ตื้ด~~~~~~!!
มีเสียงเกิดขึ้นอีกครั้งเพราะตอนที่ปาหมอนลงพื้นดันเผลอไปโดนรีโมตเข้า
แต่ไม่ใช่ว่าผนังห้องจะเลื่อนปิด แต่เป็นประตูห้องที่เปิดออก และที่ด้านนอกประตูก็มีบันได
กำลังเลื่อนลงมา นี่ห้องแห่งความลับป่ะถามจริง
“มาขนาดนี้ละลองขึ้นไปดูก็คงไม่เสียงหาย” คุนออกจากห้องแล้วเดินไปตามบันได
ด้านบนนี้เป็นเหมือนสระว่ายน้ำขนาดกว้างแต่กลิ่นของน้ำไม่ใช่คอลีนแต่เป็นกลิ่นเหมือนน้ำทะเล
ตุ้ม!!!
ด้วยความอยากรู้ทำให้ไม่ทันระวังตัวจนลื่นตกลงไป ดีที่ว่ายน้ำเป็นจึงพยายามขึ้นมาหายใจด้านบน
ก่อนจะดำลงไปอีกครั้ง ปลาตัวเล็กๆว่ายวนลายล้อม แต่อยู่ๆมันกับรีบว่ายหนีไป
คุนเองก็กำลังหมดอากาศหายใจจึงค่อยๆว่ายขึ้น แต่อยู่ๆขาก็เกิดเกรง
แย่แหละตะคริว!! แม้พยายามตะกายขึ้นมาเหนือน้ำแต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะไปถึงขอบสระ คุนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างใกล้เข้ามาและรวดเร็วมาก
ฉลาม!!
เมื่อเห็นก็พยายามว่ายหนี แต่ขากลับตีน้ำไม่ได้ดั่งใจร่างอวบจมลงใต้น้ำช้าๆเงาของฉลามใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ต้องตายแน่...
“ต้าไห่!!! หยุด!!” วินวินที่รู้สึกตะหงิดใจว่าคุนไม่น่าหนีไปได้ไกลจึงเดินกลับมาที่ห้องคุนอีกครั้ง
หลังจากที่สั่งคนออกตามหาห้องของเขาอยู่ไม่ห่างจากคุนมากนักเมื่อคิดได้เขาจึงรีบเดินมาห้องตัวเอง
ใกล้เวลาอาหารของต้าไห่แล้วด้วย ถ้าคุนเกิดซนล่ะก็แย่แน่ๆ
เป็นดังคาดนับว่ายังโชคดีที่วินวินมาหยุดได้ทัน ไม่งั้นคุนคงกลายเป็นอาหารของต้าไห่ไปแล้ว
วินวินอุ้มคุนขึ้นจากน้ำหลังจากเห็นร่างอวบค่อยๆจมลงไป ก่อนจะทำซีพีอาร์เพื่อช่วยคนจมน้ำและได้ผล
คุนสำลักน้ำออกมาก่อนที่ดวงตาเล็กนั่นจะค่อยๆเปิดขึ้น
เมื่อได้สติคนซนโผเข้ากอดซือเฉิงแน่น
แขนแข็งแรงโอบกอดตอบพรางลูปแผ่นหลังที่กำลังสั่นระริกราวกับลูกนกน้อยเพื่อปลอบโยน
“ไม่เป็นไรแล้ว” วินวินยอมรับว่าตกใจไม่น้อย
นี่ถ้าเขามาไม่ทันอีกคนจะเป็นยังไง มันทั้งโกรธทั้งห่วง...ห่วง?
เสียงร้องไห้จากคนในอ้อมแขนทำให้เลิกสนใจความคิดของตัวเอง
หันมากอดปลอบกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“ฉันคิด..อึก!!..ว่าจะตาย..” สะอื้นไปพูดไปจนคนฟังอนที่จะเอ็นดูไม่ได้
วินวินยิ้มให้กับเด็กน้อยในอ้อมแขน ก่อนตัดสินใจอุ้มร่างอวบซึ่งตอนนี้ไม่มีท่าทีดีดดิ้นหรือขัดขืนใดๆลงมาที่ห้องของเขา
คุนโอบกระชับรอบคอคนอุ้ม ก่อนจะถูกวางลงที่โซฟายาว
มองห้องนอนใต้น้ำที่เขาแอบเข้ามาก่อนหน้านี้เงียบๆ
วินวินเดินไปหยิบรีโหมตที่ตกอยู่กดมันให้กลับมาเป็นห้องสีขาวปรกติ
แล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขุนหนูผืนใหญ่มาคลุมร่างอวบที่นั่งกอดตัวเองไว้
“น่ะ..นายจะทำอะไร!!” คุนที่เห็นว่าวินวินกำลังถอดเสื้อและทำท่าจะถอดกางเกงก็ร้องขึ้น
“ตัวเปียกก็ต้องอาบน้ำดิถามได้” คนถามตาโตก่อนจะยกมือขึ้นบังหน้าไว้
เมื่อคนตรงหน้ากำลังจะถอดกางเกงออก
“ไอ้โรคจิต!! ทำไมไม่ไปถอดในห้องน้ำเล่า!!” พอคุนโวยวายกลับได้ยินเสียงหัวเราะของวินวินตอบกลับมา
เขาหยิบผ้าขุนหนูผืนเล็กมาผันรอบเอวไว้แล้วแกล้งเดินเข้าไปหา
“นี่ดูดีๆไม่มีอะไรแล้ว” คุนค่อยๆลดมือลงแล้วลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจโล่งอกที่วินวินมีผ้าพันรอบเอว
แต่หมอนี่ไม่น่าเชื่อว่าจะหุ่นดีขนาดนี้เลยนะเนี่ย
“มองแบบนี้เดี๋ยวปล้ำซะหรอก” พูดล้อคนที่ลืมตัวจนต้องรีบหันหนี
แต่ก็ไม่ทันมือใหญ่ที่คว้าจับใบหน้าแสนรั้นนั้นให้หันกลับมามอง
คุนที่ตอนนี้ใบหน้าเห่อร้อนลามไปถึงใบหู
ทั้งที่สมองสั่งให้ผลักไสแต่ทำไมร่างกายถึงไม่ขยับตาม แถมยังไม่อาจหลบสายตาจากคนที่กำลังมองมานี่ด้วย
ไม่รู้รึไงหัวใจมันกำลังเต้นแรงจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยินเนี่ย!
วินวินเองจากที่ตอนแรกรู้สึกแค่อยากแกล้ง
ในตอนนี้กลับอยากทำจริงขึ้นมา จนเผลอขยับใบหน้าเข้าใกล้ คนน่ารักไม่มีท่าทีขัดขืนแถมยังปรือตาลงราวกับรอรับจูบอีกด้วย
“ถ้าไม่ขัดขืนตอนนี้ ฉันจะไม่หยุดแล้วนะ” เสียงแหบพร่าจนคนฟังลืมตาขึ้นแล้วเบนหลบสายตาคนมอง
ใบหน้าน่ารักกดลงก่อนเงยขึ้น เขายอมรับว่าเขาเองก็ต้องการคนตรงหน้า
“อืม ตะ..ตามสบาย” แค่นั้นซือเฉิงก็สติขาดพึง ประกบจูบปากอิ่มที่เผยปากรับสัมผัสที่แทรกเข้าควานหาความหอมหวาน
คุนจูบตอบอย่างไม่ประสาจนลิ้นหนาต้องเป็นฝ่ายฝึกสอนเพราะความชำนาญที่มีมากกว่า
ซือเฉิงดันร่างอวบให้นอนแนบไปกับโซฟา แขนคนใต้ร่างยกขึ้นโอบเกี่ยวรอบคอคนด้านบน
ริมฝีปากผละออกก่อนถูกประกบลงมาใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มือใหญ่ถดเสื้อซึ่งยังคงเปียกชื้นของร่างอวบออก ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาที่ซอกคอขาวคบเม้นเบาๆให้เกิดรอยแดง
ไม่นานกางเกงก็ถูกถอดออกและถูกเขี่ยลงพื้นด้วยเท้าของซือเฉิง
ปากหนากดจูบลงจากซอกคอถึงหน้าอกไล้ลงไปยังหน้าท้องและมาถึงแก่งกายที่กำลังขยายอยู่ภายในอันเดอร์แวร์
มุมปากหนากระตุกยิ้มต่างจากคนที่กำลังถูกมองส่วนอ่อนไหวจนต้องยกมือขึ้นปิดใบหน้าเอาไว้ด้วยความเขินอาย
“ฉัน...” เสียงนุ่มหูร้องทักขึ้น ซือเฉิงละสายตามองคนที่เอามือปิดหน้าไว้
ให้ตายดิอยากเห็นหน้าตอนนี้ชะมัด
ไวเท่าความคิดมือใหญ่ละจากหน้าท้องและยอดอก ยกมันขึ้นจับข้อมือทั้งสองตรึงไว้
แล้วจุ๊บลงไปบนปากเล็ก เปลือกตาบางกระพริบมองตอบกลับมายิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
“นายไม่มีสิทธิปฏิเสธ ตอนนี้ฉันอนุญาตให้นายครางหวานๆให้ฉันฟังได้ อย่างเดียวเท่านั้น”
คำพูดกับสายตาที่บ่งบอกความต้องการที่เอ่อล้นออกมาของซือเฉิงทำให้คนฟังที่อยากปฏิเสธในตอนแรกได้แต่หน้าแดงลามไปทั้งหูทั้งคอ
ซือเฉิงมองภาพนั้นด้วยความพอใจ ก้มลงฝังจมูกไปกับแก้มนุ่มนิ่ม มือใหญ่จับข้อมือคุนให้เกี่ยวรอบคอไว้ดังเดิม
ก่อนขาจะถูกจับแยกออกตามมาด้วยตัวของซือเฉิงที่แทรกเข้ามาระหว่างขาเรียวนั้น
คุนอยู่นิ่งโดยที่ไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย ซือเฉิงใช้มือใหญ่ข้างนึงบดคลึงหัวนม
ส่วนอีกฝั่งก็ใช้ลิ้นไล้วนคบเม้น
“อ๊ะ~” เสียงครางหวานหูร้องออกมา
ซือเฉิงพอใจกับเสียงที่หลุดออกมาไม่น้อย มือใหญ่อีกข้างไล้ลงมากอบกุมแก่นกายของคุนที่กำลังอ้าขาให้กว้างขึ้น
ก่อนจะชักขึ้นลงช้าๆ คุนสะดุ้งเกรงเมื่อถูกสัมผัสอุ่นจากมือใหญ่ปรนเปรอ
เสียงครางที่หลุดออกมาจนเจ้าของเสียงทั้งเขิน ทั้งโกรธตัวเอง ที่หลุดเสียงน่าอายออกมาแบบนั้น
แต่เขาหยุดไม่ได้จริงๆก็มันเสียวนี่
ซือเฉิงยิ่งเห็นคุนอารมณ์พุ่งพล่าน เขาเองก็ตื่นตัวไม่น้อยเช่นกันจึงเร่งจังหวะในการรูดแก่นกายเพราะในห้องไม่มีสารหล่อลื่นจะมีแต่เพียงถุงยางเท่านั้น
ไม่เคยต้องพาใครมาเอาที่บ้านของทุกอย่างเลยมีอยู่แต่ในรถกับที่คอนโดเท่านั้น
ซือเฉิงประกบริมฝีปากกับคุนอีกครั้ง ทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อนจนคนไม่ประสาหอบถี่เพราะใกล้ปลดปล่อยเต็มที
ซือเฉิงเองก็แทบจะทนไม่ไหวที่จะเข้าไปในตัวของร่างอวบแล้วเหมือนกัน
มือใหญ่เร่งจังหวะได้ไม่นานสะโพกคนใต้ร่างบิดเร้า แรงขยุมที่กลุ่มผมบ่งบอกว่าคุนใกล้ถึงเต็มที
ร่างอวบกระตุกเกร็งและปลดปล่อยออกมา มือใหญ่ปาดเอาน้ำข้นที่เลอะหน้าท้องตนก่อนจะชโลมมันให้ทั่วนิ้ว
“ขะ..ขอโทษ” คุนยกมือขึ้นปิดหน้า
เพราะเขาปล่อยใส่ด้านบนเต็มไปหมดน่าอายที่สุดเลย
“ขอโทษด้วยร่างกายนายสิ” คุนลดมือลงมองซือเฉิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้ได้อย่างหน้าไม่อายแบบนี้ แต่ยังไม่ทันได้ต่อว่า อยู่ๆก็ถูกพลิกตัวให้นอนคว่ำก่อนที่สะโพกจะถูกยกขึ้น
“ตั้งเข่าไว้...แบบนั้นล่ะ..ดี” ซือเฉิงสั่งให้คุนชันเข่าไว้ก่อนที่ร่างด้านใต้จะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
เพราะซือเฉิงสอดนิ้วเข้ามาทีเดียวสองนิ้ว
“เจ็บ!! ม่ะ..ไม่เอาแล้ว อึก!” คุนกัดหมอนแน่นระบายความเจ็บ
พรางปัดมือสะเปะสะปะหวังตีคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลัง
ซือเฉิงจิ๊ปากได้แต่คิดว่าถ้าหยุดตอนนี้เขาแย่แน่ จึงลองขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ
เพื่อควานหาจุดที่จะทำให้ร่างอวบไม่สามารถปฏิเสธเขาได้
“อ๊าห์~” เสียงครางดังออกมาทันทีที่นิ้วไปแตะโดนบางอย่าง
มุมปากหนายกยิ้ม เจอสักทีและตอนนี้ช่องทางนั้นกำลังขมิบตอดรัดนิ้วเขาเข้าไป
แม่งเอ้ยนี่แค่นิ้วนะ!!
ใบหน้าหล่อเหลายามนี้เหงื่อผุดออกมาไม่หยุด เพราะเริ่มจะทนไม่ไหว สุดท้ายจึงชักนิ้วออกทั้งที่ยังเตรียมช่องทางได้ไม่เรียบร้อย
แต่ร่างข้างใต้ช่างยั่วอารมณ์เหลือเกินหากให้ทนต่อไปคงไม่ไหว แก่นกายใหญ่ถูกจ่อและเข้าแทนนิ้วแทบจะทันที
คุนนิ่วหน้าความเจ็บปวดแล่นเข้ามาอีกครั้ง เพราะคราวนี้มันทั้งใหญ่และร้อน
เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างทรมานซือเฉิงจึงใช้มือหนึ่งจับสะโพกไว้ไม่ให้ตกลงไป ก่อนจะค้อมตัวลงทาบทับแผ่นหลังบางแล้วใช้อีกมือรูดแก่นกายปลุกเร้าอารมณ์
“อืม..อย่าเกร็ง..” ซือเฉิงกระซิบข้างหูเล็ก
จูบซับนิ่มขมับชื้นเหงื่อก่อนขยับแก่นกายเข้ามาจนมิด คุนกำหมอนแน่นเพื่อระบายความเจ็บ
ซือเฉิงเห็นแบบนั้นก็สอดจับมือบางแล้วกุมไว้
พอร่างอวบเริ่มผ่อนคลายจึงขยับแก่นกายช้าๆ มือใหญ่ก็ทำหน้าที่บริการร่างข้างใต้ไปด้วย เสียงครางคละเคล้าไปกับเสียงจากสัมผัส คุนน้ำตาซึมเพราะรู้สึกเจ็บ เขาไม่คิดว่ามันจะเจ็บแบบนี้
แต่ถึงอย่างนั้นกลับรู้สึกดีจนบรรยายไม่ถูก ซือเฉิงชักแก่นกายของร่างอวบเร็วขึ้นตามจังหวะการกระแทกเข้าออกของเขา
“ฉัน อ๊ะ...ทำเอง..อื๊ม..” คุนจับแก่นกายตัวเองชักขึ้นลงเร็วๆ
ซือเฉิงเองก็ควบคุมตัวเองไม่ไหว ดีที่คุนขอช่วยตัวเอง ซือเฉิงยกตัวขึ้นจากแผ่นหลังนิ่ม
ใช้มือทั้งสองข้างจับสะโพกกลมกลึงไว้เต็มมือ ก่อนกระแทกแก่นกายเข้าออกเร็วขึ้น
“อื้ม..ดี..โค.ตร..ดี” ครางพร่าเมื่อขยับได้ดั่งใจและร่างอวบนั้นตอดรัดได้ดีเป็นจังหวะเดียวกัน
ตอนนี้เขาเองก็ใกล้จะถึงแล้วดูเหมือนคุนเองก็เช่นกันมือใหญ่บีบสะโพกคนใต้ร่างแน่นและเร่งจังหวะเข้าออก
“อ๊ะ อ๊า~~” เป็นร่างอวบที่ปลดปล่อยออกมาก่อน
นั่นเลยทำให้ซือเฉิงไม่พอใจ เขารู้สึกโกรธนิดๆที่คุนถึงก่อนจึงแกล้งกระแทกแก่นกายให้แรงขึ้นและฟาดไปที่ก้นนิ่มจนเป็นรอยแดง
“โอ้ย! ไอ้บ้า! อ๊ะ!” คุนครางกระเซาเสียงแก่นกายกระแทกเข้าออกดังจนทำให้คนใต้ร่างเอาหน้าซุกหมอน
กัดฟันแน่นเพราะเจ็บไปหมด แต่ดูเหมือนคนทำจะไม่ได้เห็นใจกระแทกเข้ามาไม่ยั้งแก่นร้อนคับแน่นจนแสบเสียด
“อื้ม..อ่า~” ซือเฉิงปล่อยความอึดอัดในตัว
แล้วค่อยๆถอนแก่นกายออก ทิ้งตัวนอนลงข้างร่างอวบ ก่อนจะดึงเข้ามากอดไว้ ทั้งคู่หายใจหอบถี่
“ไม่ต้องมากอดเลย!”
มืออวบของคนในอ้อมแขนฟาดลงที่อกของคนนิสัยไม่ดี แต่คนถูกตีกลับยิ้มกว้างจับหัวที่ยุ่งเหยิงไปหมดให้หนุนแขนเขาและก้มลงจูบหน้าผากชื้นเหงื่อเบาๆ
“ให้พักก่อนเดี๋ยวต่อ” คุนเงยหน้ามองคนที่กำลังโอบกอดตนอยู่พรางกระพริบตาปริบๆ
“ไม่เอา! พอแล้ว! เหนื่อย!” คุนรีบผลักวินวินออกบ้าชะมัดไม่เหนื่อยบ้างหรือยังไง คนนะไม่ใช่ม้าที่จะมาคึกได้ตลอดเวลา
“ไรยังไม่เต็มที่เลยเมื่อกี้ครางออกดังจะพอได้ไง
ไม่รู้เหรอว่าต้องทำซ้ำไม่งั้นมันไม่ชิน” คนฟังอ้าปากพะงาบๆราวกับปลาขาดน้ำ
“พอเลยนะ!! ทะลึ่งที่สุดเลย!!” ทุบอกคนหื่นแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปงหนี บ้า! พูดออกมาได้เรื่องน่าอายแบบนั้น ทุเรศที่สุดเลย! คราวหน้าไม่มีอีกแน่นอนไอ้บ้า!!
..............................
ไหนมีใครรอวินคุนอยู่บ้าง เขามาแรงนะคะ มาปุ๊บได้ปั๊บ
ไหนมีใครรอวินคุนอยู่บ้าง เขามาแรงนะคะ มาปุ๊บได้ปั๊บ
เต็มที่ไปเลยจ้า!!
ฝากแท็ก ด้วยนะคะ
#แบดริช
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น