BAD RICH 27 (NC)
BAD RICH
27
“ทำบ้าอะไรของนายปล่อย!!”
นอกจากจะเหมือนการพูดลอยไปผ่านสายลมแล้ว ยังได้รับเพียงรอยยิ้มมุมปากที่ไม่รู้ว่ามันมีความหมายอย่างไรตอบกลับมา
คนตัวสูงที่อุ้มร่างเล็กลอยเหนือพื้นกำลังเดินดุ่มๆเข้ามาภายในบ้าน
แทอิลรับรู้ได้ถึงความไม่ปลอดภัยแต่ดิ้นหนียังไงก็ไม่อาจหลุดพ้นวงแขนแข็งแรงนี้ได้
ตุบ!!
ร่างของแทอิลถูกโยนลงบนโซฟาจนเจ้าตัวนิ่วหน้า
ความมึนแล่นเข้ามาเพราะเมื่อกี้หัวเขากระแทกกับขอบโซฟา เมื่อตั้งตัวได้จึงรีบเด้งตัวขึ้นพร้อมกับวิ่งหนี
แต่กับโดนดึงตัวเข้ามากอดไว้
“ปล่อย!!” มือเล็กดันอกแกร่งเอาไว้ ไม่งั้นหน้าเขาคงซบมันไปแล้ว แทอิลเงยหน้าขึ้นจ้องมองสายตาคมที่จ้องลงมา
คนตัวเล็กไม่สามารถบอกได้เลยว่ายองโฮกำลังรู้สึกยังไง ความเงียบเข้าครอบงำชั่วครู่ก่อนเสียงทุ้มจะเอื้อเอ่ยคำถาม
“หนีทำไม” น้ำตาพรานจะไหลออกมา
เขาไม่ได้อยากหนี แต่เขาไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ยินเสียงทุ้มที่กำลังเอ่ยถามจากคนตรงหน้านี้
“ไม่ได้หนี” ใช่แทอิลไม่ได้หนี
เขาเพียงแค่อยากจะไปตั้งหลัก เพื่อพักหัวใจที่มันอ่อนล้าเต็มที ทั้งที่คิดว่าตัวเองมีความหวัง
แต่สิ่งที่ได้ยินในวันนี้กับทำให้รู้ว่า เขาไม่มีทางแทรกเข้าไปในพื้นที่หัวใจของยองโฮได้เลย
“ปากแข็ง” แทอิลกัดริมฝีปากล่างเหมือนเด็กที่กำลังเถียงไม่ออกก่อนจะหันหน้าหลบสายตา
เลยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ถูกส่งมาให้
“นายนั่นแหละ ต้องการอะไรกันแน่”
แทอิลเลี่ยงที่จะแก้ตัวแต่เปลี่ยนเป็นการตั้งคำถามกับคนตัวสูงแทน
“ถ้าบอก นายคงเป็นลมแน่”
คนฟังขมวดคิ้วหันกลับมามอง แต่เมื่อเห็นว่าคนที่กอดเขากำลังยิ้มกว้างจนตาปิดก็ทำเอาหัวใจที่บอบช้ำกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง
“แต่ก่อนอื่นฉันมีอะไรจะบอกนาย”
“อะ..อะไร” ยากจะตีปากตัวเองนัก แค่นี้ถึงกับต้องเสียงสั่นเลยรึไง
บอกตรงๆตอนเห็นยองโฮที่ชายหาดแว๊บแรกเขาโกรธ
แต่ในอีกความรู้สึกกับปฏิเสธไม่ได้เลยว่าดีใจ
ใบหน้าหล่อก้มลงมาใกล้
ไม่รู้ทำไมเพียงแค่ได้สบตาเรี่ยวแรงที่ตั้งใจว่าจะผลักดันคนตรงหน้ากลับหายไป
ลมหายใจอุ่นเป่ารดหลังหู เล่นเอาใบหน้าร้อนผ่าว
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษ?” แทอิลมองยองโฮที่ละออกมาสบตากันพร้อมกับพยักหน้ารับจนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
“ถ้าเรื่องพี่ฮันโซลล่ะก็ชั่งเถอะ”
“อย่าเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นตอนที่อยู่กับฉัน”
สีหน้าของยองโฮแสดงความไม่พอใจจนคนมองต้องเลิกคิ้ว
“ทำไมจะเรียกไม่ได้
พี่ฮันโซลไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย เทียบกันแล้วนายนั่นแหละที่เป็นคนอื่น” แทอิลไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดของตนทำเอาคนฟังเดือดด่าน
ออกแรงรัดเอวเล็กแน่นขึ้น
“นอนกับมันแล้วรึไง
มันถึงได้ไม่เป็นคนอื่น” คำพูดไม่เท่าสายตาดูถูก ปากบางเม้นเข้าหากัน ก่อนโต้ตอบ
“ใช่ เราเคยนอนด้วยกัน
ไม่รู้เหมือนกันว่ากี่ครั้ง เพราะไม่เคยนับ!” แทอิลไม่ได้โกหก เขากับพี่ฮันโซลสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆเวลาไปไหนมาไหนก็นอนด้วยกันตลอด
“ว่าไงนะ!!!” มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นบีบปลายคางมนต์จนปากเล็กๆนั้นยู่
“อั๋นเอ็บอะ!!” แทอิลพยายามตีและแกะมือใหญ่ที่กำลังบีบคางตนออก
แต่ไม่สำเร็จ น่ากลัว
คนตรงหน้าเขาราวกับยักษ์ที่พร้อมจะกลืนกินมนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเขาเข้าไปทั้งตัว
“งั้นนอนกับฉันอีกคนคงไม่มีปัญหาอะไรสินะ”
ร่างเล็กถูกผลักลงไปบนโซฟาตัวกว้างอีกครั้ง ยองโฮเป็นบ้าอะไรอีกแทอิลสับสนไปหมดแล้ว
เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย
“เจ็บนะ!!” ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก
จับตรึงข้อมือบางไว้ก่อนก้มลงดูดเม้นปลายคางคนใต้ร่าง แทอิลรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน
“ย่ะ ยองฮะ อื้ม”
มือใหญ่รวบข้อมือเล็กไว้ด้วยมือเดียวและใช้อีกมือบีบปลายคางมนต์ให้ตอบรับสัมผัสจากริมฝีปากของตนที่กำลังบดขยี้เพื่อดูดกลืนปากเล็กไม่ให้เปล่งเสียงขัดขืน
เชิ้ตสีครีมถูกกระชากจนกระดุมกระเด็นหลุดออกเกือบหมด
ก่อนมือใหญ่จะเลื่อนปลดเข็มขัดของตัวเองออกมารัดข้อมือเล็กไว้กับขาเก้าอี้โต๊ะวางโคมไฟใกล้ๆ
“กลัวทำไมไหนว่าเคยผ่านมาแล้ว
หรือกำลังเล่นตัว?” แทอิลอยากจะตบใบหน้าหล่อสักฉากกับคำพูดที่แสนทุเรศนั่น
นี่หรอคนที่เขาหลงรัก ทั้งเจ้าอารมณ์ ทั้งเห็นแก่ตัว นายรักคนแบบนี้ได้ยังไงแทอิล
“ฉันเกลียดนาย” ยองโฮที่กำลังจะก้มลงฝากรอยรักไว้บนแผ่นอกบางชะงัก
ผละออกมาสบดวงตาใสที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“ฉันจะบอกอะไรนายไว้นะ
ว่าหลังจากที่นายบอกรักฉัน นายก็ไม่มีสิทธิพูดคำว่าเกลียดกับฉันมุนแทอิล”
ร่างบางอึ้งกับคำพูดสุดแสนจะเห็นแก่ตัวของคนด้านบน
“อ๊ะ ย่ะ อย่าดึงออกนะ!!”
แทอิลตาโตเมื่อมือใหญ่กำลังจะถอดกางเกงของเขาออก แต่ยิ่งเขาพยายามดิ้นมันกับกลายเป็นยิ่งทำให้ยองโฮถอดมันออกไปได้ง่ายขึ้น
ร่างกายที่แทบจะเปลือยปรากฏแก่สายตาดุดันดั่งหมาป่า
เหลือเพียงเชิ้ตที่ขาดวิ่นอยู่บนตัวเท่านั้น น้ำตาใสไหลออกมาอย่ามิอาจห้ามหรืออดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
“อย่าร้อง รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบ”
เสียงกระซิบข้างหูทำให้ใบหน้าหวานหันหนีไปอีกทาง นี่ไม่ใช่ยองโฮที่เขารัก คนๆนี้มันสัตว์ร้าย
“ถ้าไม่รักฉันก็อย่าทำแบบนี้เลยนะ
ฉันขอร้อง” แทอิลพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบากเพราะการปรนเปรอของมือใหญ่ที่กำลังบีบเค้นเล่นกำตุ่มไตของหน้าอกบาง
ส่วนหนาอกอีกข้างได้รับสัมผัสอุ่นชื้นจากปากหนาที่ใช้ลิ้นดุนดันเสียงดังจ๊วบ
ร่างเล็กบิดเร้าไปตามความเสียวที่ได้รับ “อ๊าห์~!”
อยากจะกัดปากตัวเองที่เปล่งเสียน่าอายออกมา
ใบหน้าขาวเนียนเห่อร้อนทั้งแรงอารมณ์และความเขินอาย
“งั้นแปลว่าฉันก็ทำมันได้”
ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าวกำลังอ่อนลงเมื่อสบกับดวงตาคู่สวยที่กำลังแสดงถึงความเจ็บปวด
“รู้อะไรไหม ฉันว่าฉันกำลังรักนาย” ยองโฮค้อมตัวกระซิบข้างหูเล็ก
ก่อนจะจูบซับน้ำตาที่แก้มนิ่ม ยองโฮไร้ปลายจมูกเล่นกับสันจมูกเล็กที่กำลังขึ้นสีแดง
ปากหนาลากผ่านแต่ละที่ก็จะฝากฝังรอยจูบเอาไว้
จากดั้งไร้ลงมาที่ปลายคาง จากแก้มขึ้นไปที่หน้าฝาก จูบซับดวงตาอุ่นก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากบาง
แทอิลหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสความอ่อนโยนที่ยองโฮมอบให้มันไม่มีการลุกล้ำ
เพียงแค่สัมผัสเบาๆเพื่อส่งผ่านความรู้สึกให้กัน นั่นทำให้เขารู้ ว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่แค่เพียงหูแว่ว
“ฉันรักนายแทอิล” คำเน้นย้ำที่ทำเอาหัวใจดวงน้อยในอกเต้นแรงใบหน้าหล่อเคลื่อนเข้ามาอีกครั้ง
แทอิลเผยปากเล็กน้อยก่อนที่ยองโฮจะแทรกลิ้นเข้ามา ทำเอาเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบแสนหวาน
มันค่อยเป็นค่อยไปไม่ใช่ลุกล้ำรุนแรง
มือใหญ่ปลดเข็มขัดออกจากข้อมือเล็ก แทอิลยกแขนโอบรอบคอ หนาไว้ ไม่นานจูบแสนหวานก็ถูกผละออก ยองโฮยันตัวขึ้นแกะข้อมือเล็กทั้งสองข้างของแทอิลมาจูบตรงรอยแดงจากการโดนรัด
“เจ็บมากไหม” แทอิลส่ายหัวเป็นคำตอบ
แบบนี้สิ คนตรงหน้านี่คือยองโฮที่อ่อนโยนในแบบที่เขารู้จัก
แม้ภายนอกจะแข็งกร้าวเพียงใด แต่ภายในอบอุ่นเสมอ
“ทำไมนายต้องโกรธที่ฉันพูดถึงพี่ฮะ...”
มือใหญ่สัมผัสที่ปากบางเป็นการห้ามไม่ให้พูดชื่อของคนอื่นออกมา
“อย่าพูด อยากให้ฉันโมโหอีกรึไง”
ยองโฮถอนหายใจ แทอิลจึงเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรอีก ยองโฮจัดการปลดเข็มขัดของตัวเองและถดมันจนหลุดรวมทั้งชั้นในด้วย
“ทะ..ทำอะไรเนี่ย!!” มือบางยกปิดดวงตาทั้งสอง ใบหน้าเห่อร้อนเมื่อได้เห็นความเป็นชายของคนหน้าไม่อาย
ถึงตัวเขาเองจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เจอถอดให้ดูจังๆแบบนี้มันก็ฟิน เอ้ย!! เขินนะ! “อ๊ะ..อ๊ะ~~!!”
เสียงหวานครางกระเซ้าเมื่อมือใหญ่กำลังสัมผัสส่วนกลางลำตัวของเขาและรูดมันขึ้นลง
มือที่ถูกใช้ปิดดวงตายกขึ้นเกาะไหล่หนาก่อนจิกเล็บลงไปด้วยความเสียว ปลายเท้าเกรงจิกไปกับโซฟา
ยองโฮพลิกตัวแทอิลให้นอนคว่ำและยกสะโพกมนต์ขึ้นก่อนจะทาบตัวลงแนบกับแผ่นหลังเล็ก
ยองโฮดึงแทอิลให้ขึ้นมานั่งบนตักแล้วจับขาเรียวแยกออกคร่อมทับต้นขาตน มือใหญ่ข้างหนึ่งยังปรนเปรออยู่ที่แก่นกายของคนบนตัก
ส่วนอีกมือก็รอดผ่านแขนเล็กขึ้นจับปลายคางมนต์ให้เอี่ยวกลับมาจูบตนที่อยู่ด้านหลัง
“อื้ม..รู้สึกไหม..ฮื้มม”
คำถามพร้อมเสียงครางทำเอาแทอิลที่กำลังขยับก้นหนี แต่เหมือนยิ่งหนีมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งสัมผัสโดนส่วนกลางลำตัวที่กำลังดุนดันเข้าหา
“มันร้อนอ๊ะ! อ๊าห์~” แทอิลปล่อยออกมาจนเลอะเต็มฝ่ามือใหญ่ใบหน้าหวานแดงซ่านไปจนถึงใบหู ยองโฮยกมือขึ้นเลียน้ำเหนียวที่เลอะมืออย่างไม่นึกรังเกียจ
“มันสกปรกนะ” แทอิลดึงมือใหญ่ออก
“ฉันไม่ได้รังเกียจ”
หันหน้าหนีสายตาที่ส่งมา ดวงตาคมที่แสนเจ้าเล่ห์ “ตอนนี้ขอฉันบ้างนะ”
ยังไม่ทันได้ตอบอะไรร่างเล็กถูกยกตัวให้ยืนขึ้น
เขารู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น
ร่างบอบบางหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่กำลังเงยหน้ามองเขาอยู่
ขาเรียวชันเข่าทั้งสองกับโซฟาคร่อมตักหนา ยกแขนโอบรอบลำคอแกร่ง
ยองโฮมองการกระทำนั้นด้วยรอยยิ้ม สวมกอดเอวเล็กเข้าหา เอาคางเกยหน้าอกราบเรียบ
“จูบหน่อย” แทอิลเม้มปากแต่สุดท้ายกยอมก้มลงกดจูบ
“อ๊ะ..”
“เจ็บรึเปล่า นายตอดนิ้วดีจริง” นิ้วใหญ่แทรกเข้ามาทีเดียวสองนิ้ว
แน่นอนว่าแรงบีบจากช่องร้อนทำเอาเขาอยากจะแทรกตัวเข้าไปซะตอนนี้แม้จะอายกับคำพูดนั้นแต่ใบหน้าสวยกับส่ายหน้า
“หันหลังแล้วยกสะโพกมาหาฉัน”
ยองโฮบอกพร้อมกับการช่วยตัวเองไปพราง เพราะเขาเองเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว แทอิลทำตามอย่างว่าง่ายถึงมันจะน่าอาย
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็อยากที่จะทำต่อ เขาอยากให้มันเข้ามาในตัว
แทอิลนอนหมอบไปกับโซฟา ตามมาด้วยร่างใหญ่ที่คุกเข่าบนพื้นที่ๆเหลือ
มือใหญ่จับสะโพกเล็ก ก่อนสอดนิ้วเพื่อเบิกทาง ดีที่ยังมีความชุ่มจากน้ำรักของร่างข้างใต้
การตอดรัดจึงง่ายขึ้นที่จะส่งนิ้วทั้งสามเข้าไปเขาเป็นคนแรกของแทอิล เพียงเท่านี้ก็รู้ได้
“อ๊าห์~” ครางออกมาเพื่อระบายความเจ็บและความเสียว
เมื่อกี้มันอะไรทำไมมันถึง รู้สึกดีขนาดนี้ เสียงหวานทำให้ยองโฮอยากจะกระแทกตัวเข้าไปขนาดไหน
ยองโฮรีบถอนนิ้วออก เมื่อเจอจุดที่ต้องการ ก่อนแทนที่ด้วยสิ่งที่ร้อนและใหญ่กว่าเข้าไป
แทอิลกัดปากแน่น
“อึก จะ..เจ็บ
อ๊ะ!!” ยองโฮหยุดการเคลื่อนไหวทั้งที่เพิ่งเข้าไปด้านในตัวแทอิลได้เพียงครึ่ง
“ฉันหยุด..ไม่ได้”
ยองโฮแนบตัวลงกับแผ่นหลังบางก่อนจะเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก มือใหญ่จับที่ส่วนกลางลำตัวของแทอิลอีกครั้งเพื่อดึงความสนใจ และได้ผลเมื่อแทอิลเริ่มผ่อนคลายจึงเป็นจังหวะที่ยองโฮกระแทกตัวเข้าไปจนมิด
นิ้วเรียวจิกพนักพิงโซฟาแน่น
“แน่นดี..จริง” ยองโฮครางด้วยความสุขสมเมื่อเริ่มขยับเข้าออกได้ดั่งใจ
แทอิลเองที่ถูกกระทำทั้งด้านหน้าและด้านหลังก็ครางเสียงหวานไม่หยุด เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาแต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกทรมาน
กลับยิ่งช่วยให้ยองโฮขยับได้ง่ายขึ้น
ปากหนาจูบไร้ไปทั่วแผ่นหลังบางทิ้งรอยแดงไว้ทุกจุดที่สัมผัสก่อนจะ
ถอนแก่นกายแล้วพลิกตัวแทอิลให้หงาย ร่างบางตาโตทันทียองโฮเสียบเข้ามา แถมยังขยับเร่งจังหวะขยับเร็วขึ้น
มือใหญ่จับขาเรียวพาดบ่าไว้จูบฝากรอยที่ต้นขาหน้าท้องไล่ขึ้นไปที่หน้าอก
แทอิลโอบรอบคอแกร่ง มือเรียวขยุ่มกลุ่มผมหนาเพื่อระบายความเสียว เสียงเนื้อกระทบกันดังระงมปะปนเสียงครางของคนทั้งสอง
“มองฉันสิ..แท..อิล
อื้ม~” ยองโฮจับปลายคางเจ้าของชื่อให้หันสบตากันก่อนประกบริมฝีปากลงไปจูบที่อ่อนหวานเริ่มเร่าร้อนตามจังหวะการกระแทกเข้าออกจากช่วงล่าง
“อ๊ะ! เร็ว..อีก
อ๊ะ..อ๊าห์!” แทอิลเร่ง เพราะตัวเขานั้นใกล้ถึงเต็มที
“ตาม..บัญชา
อื้มม..” ยองโฮตอนรับแล้วกระแทกตัวเข้าออกเร็วขึ้น คนใต้ร่างช่างน่ารักเสียจริง ไม่อยากเชื่อว่าจะโดนคนสวยเร่งเร้าเองแบบนี้ ใช้ไม่ได้เลยซอยองโฮ
“อ๊าห์~”
“อะ อ่า~”
ทั้งสองปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน น้ำสีขุ่นฉีดพุ่งจนเลอะเต็มท้องน้อยของยองโฮ
ส่วนแทอิลกระตุกเกรงเมื่อน้ำอุ่นฉีดพุ่งเข้ามาในตัวเขาจนล้นทะลักออกมา
เสียงหอบหายใจสอดประสาน ยองโฮจูบซับหนาผากชื้นเหงื่อก่อนจะถอดแก่นกายออก
ใช้มือประคองหัวเล็กให้หนุนบนแขนตน ร่างใหญ่ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ แขนอีกข้างที่ว่างก็รวบเอวเล็กมากอดไว้
วันนี้พวกเขาเหนื่อยกันมาทั้งวันไม่แปลกถ้าจะเข้าสู่ห้วงนิทราได้อย่างง่ายดาย
.......................................................
จิ้มรูปน้องแจมกลับไปอ่านกันต่อได้เลยจ้า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น