NC #พี่จูบ PART V
[PART : JOHNIL]
อีกด้านหนึ่งที่ผับของยูริ
มีชายหนึ่งคนที่เผลอหลับไปในห้องน้ำ
ตึง!
ร่างสูงที่เผลอหลับไปสะดุ้ง
เมื่อมีบางอย่างมากระแตกกับผนังห้องน้ำฝั่งที่เขาพิงหัวหลับอยู่
“อะไรวะ”
สถบอย่างหัวเสีย
“ปล่อยผมนะ!!”
แรงสั่นกับเสียงที่ดังมาจากอีกฝั่งผนังเรียกความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย “เสียงคุ้นๆ”
“พี่ไม่ปล่อย
เราจะมาบอกเลิกพี่แบบนี้ไม่ได้!!”
“แต่พี่มีคนอื่น
และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ผมทนไม่ไหวแล้ว อึก” จอห์นนี่กรอกตา
คิดว่าเรื่องอะไรที่แท้แค่ผัวเมียตีกัน
ถึงเขาจะขี้เผือกแต่เรื่องแบบนี้มันเบสิกเลยไม่รู้จะเผือกไปทำไม
ร่างสูงที่สร่างเมายันกายลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ปล่อยให้ข้างในเคลียกันได้สะดวกๆ
ไม่รู้ทำไมร่างบางที่สะท้อนผ่านกระจกก่อนก้าวออกจากห้องน้ำถึงได้ดูคุ้นตา หรือไม่เขาคงยังไม่สร่างดีถึงได้เห็นเป็นไอ้ตัวเล็กว่าที่แพทย์นั่น
สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งส่านแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ
ซึ่งไร้ร่างของเพื่อนสนิท
“แทยงไปไหน?”
คนถูกถามหันมา ก่อนร้องอ๋อ
“พลาดช็อตเด็ดนะครับเพื่อน”
“อะไรวะ
พลาดอะไร?”
“แทยงมันพาเด็กมันออกไปแล้ว
แถมยังมีซีนบู๊แบบพระเอกในหนักกับเลิฟซีนหวานๆให้คนทั้งผับเข้าอิจฉา
ไม่รู้ว่ามันยังจะกลับมาหาตัวสำรองอย่างมึงรึเปล่าฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะของแจฮวานทำให้จอห์นนี่ประทานฝ่าเท้าให้ทีนึง
“เปื้อนเสื้อหมดไอ้นี่หนิ!”
ทำได้เพียงชี้หน้าเพราะถ้าสู้รู้ๆกันอยู่ว่ายังไงก็สู้ไอ้ยักษ์นี่ไม่ไหว
“แล้วเด็กมันนี่ใครวะมินฮยอน?”
หันไปถามอีกคนที่ยกแก้วดื่มเงียบๆ มันเลิกคิ้วเหมือนกำลังคิด
“เห็นว่าชื่อ..เตนล์”
แค่นั้นเขาถึงบางอ้อได้แล้ว มินฮยอนเล่ารายละเอียดให้ฟัง บอกเลยถ้าเขาอยู่ตรงนั้น
ไอ้สองคนที่มาหาเรื่องเพื่อนเขาได้จมกองเลือดแน่
แต่ตอนนี้เคืองครับไอ้เพื่อนแม่งเห็นเด็กดีกว่า เซ็ง!
“แม่งทิ้งกู!”
“เอาน่าพวกกูยังอยู่เว้ย
แดกต่อๆ” แจฮวานยกแก้วขึ้นดื่ม หันไปคลองคอซองอูแล้วเดินลิ่วไปกลางฟลอร์
“อ่ะกินต่อ”
มือใหญ่รับแก้วมาจากเพื่อนแล้วกระดกลงคออึกใหญ่
ทั้งที่เพิ่งสร่างเมาแต่ลูกผู้ชาย เมื่อแก้วยื่นมาตรงหน้า มีหรือจะกล้าปฏิเสธ
“พี่มินฮยอน!! นั่นแก้วที่ผมเตรียมไว้ให้พี่ซองอู!!!” จอห์นนี่มองน้องชายที่เพื่อนหอบหิ้วมาด้วย จะอะไรนักหนาแค่เหล้าแก้วเดียว
“อะไรแค่นี้ทำหวงวะแดน”
แดเนียลยีหัวตัวเองก่อนเข้าไปเพื่อกระซิบให้พี่ชายตัวเองได้ยิน
จอห์นนี่ว่ามันเริ่มแปลก บางทีเขาควรกลับก่อนน่าจะดีที่สุด
“พี่มินฮยอน
ผมใส่ยาลงไปด้วย” ชิบหาย!!
“ไอ้จอห์น...นี่”
มินฮยอนกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อหันไปเห็นว่าจอห์นนี่กระดกเหล้าจนหมดแก้ว
ปึก!
“หมดแล้วกูไปก่อนว่ะ
พรุ่งนี้ต้องเข้าร้านเช้า” วางแก้วลงหลังจากที่กลืนหยดสุดท้ายลงคอ
“เออมึงรีบกลับเลย”
คอนโดจอห์นนี่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ขับรถไปแค่สิบนาทีเท่านั้น
ตอนนี้มินฮยอนได้แต่ภาวนาให้เพื่อนถึงห้องก่อนที่จะสายเกินไป..
“มึงใส่ไปเยอะรึเปล่า?”
พอเห็นว่าจอห์นนี่เดินลับตาแล้วจึงหันไปถามแดเนียล
“เบาๆพี่เอาแค่พอกระชุ่มกระชวย”
ถอนหายใจเมื่อได้ยินคำตอบ ก่อนจะตาโตเมื่ออีกคนยกขวดใสขึ้นมาโชว์
“ครึ่งขวดเนี่ยนะไอ้แดน!!!” แดเนียลยิ้มรับแห้งๆ
แบบว่ามือมันลั่นไปเอง แหะๆ
.
.
ตุบ!
พอออกมาจากผับ
ร่างสูงของจอห์นนี่ชนกับคนตัวเล็กที่วิ่งเหมือนหนีอะไรมา
นั่นอาจเพราะตัวเขาไม่ทันได้ระวัง รีบคว้าเอวคนที่ทำท่าจะล้มไว้
“ขอโทษขะ...ไอ้ว่าที่แพทย์!!” แทอิลช้อนดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใส มองคนที่ตนเพิ่งวิ่งชน
“เห้ยชนแค่นี้ร้องไห้เลยเหรอ? อ่อนแอไปป่ะวะ”
“นาย..อึก..ช่วยเราด้วย”
เอ่ยเสียงติดขัด บวกกับแรงสั่นของแผ่นหลังบางทำให้จอห์นนี่เริ่มสับสน พอสำรวจดีๆร่างบางตรงหน้าเสื้อผ้าหลุดลุ่ย
ที่ลำคอมีรอยจ้ำแดง มันดูเซ็กซี่ไม่หยอกจนเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
“พาเรา...ไปจากที่นี่..ขอร้อง”
ทำไมใจเขาถึงได้เต้นแรงแบบนี้ และยังรู้สึกว่าดวงตาที่ช้อนมองมามันช่างยั่วยวน
“แทอิลกลับมานี่นะ!!” ร่างของคนถูกเรียกเกาะแขนร่างสูงแน่น
“มึงเป็นใครวะ? ปล่อยแฟนกู!!”
จอห์นนี่รีบปล่อยเอวเล็กแทบจะทันทีเรื่องผัวเมียใครจะอยากเข้าไปยุ่งให้เดารอยที่เขาเห็นคงมาจากแฟนของร่างบางเอง
แทอิลถูกกระชากกลับไปจนตัวปลิว
“ฉันว่านายไม่จำเป็นต้องรุนแรงกับหมอนี่ขนาดนั้นก็ได้”
อ่าทำไมผมถึงรู้สึกไม่พอใจที่เห็นไอ้หน้าอ่อนโดนกอดไว้แบบนั้นวะ
“เสือก!”
“อ่าวไอ้นี่...”
“ปล่อยผมนะพี่! เราเลิกกันแล้ว!” เสียงของคนตัวเล็กแทรกขึ้น
จอห์นนี่ไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน
แม้จะรู้สึกอยากเข้าไปกระชากร่างเล็กๆนั้นออกมา แต่เขามันคนนอก อีกอย่างตอนนี้เขากำลังรู้สึกร้อนความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนกับโดนยาปลุก
หรือว่า...ไอ้มินฮยอน!
“นายช่วยเราด้วย!”
“ปล่อยแขนฉัน”
เอ่ยกับคนที่สะบัดตัววิ่งมาเกาะแขนตัวเอง นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังกอดแน่นกว่าเดิม
ตอนนี้เขาอยากจะอุ้มคนที่กอดแขนเขาไว้วิ่งเข้าผับแล้วจับปล้ำให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ถ้านายยอมช่วยนายอยากได้อะไรฉันให้ทุกอย่างเลย..ขอร้อง”
“ทุกอย่าง?”
ร่างบางพยักหน้ารัวเป็นคำตอบ
“แทอิลเป็นของกู
อ๊ากกก!”
แขนที่กำลังจะเอื้อมมาจับคนตัวเล็กถูกมือใหญ่บิดอย่างแรง จนร้องเสียงหลง
“ไม่ใช่
ตอนนี้ แทอิลเป็นของฉัน” จอห์นนี่บอกคนที่โดนเตะตัดขาจนล้มลง
ชัดถ้อยชัดคำจนคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าร้อนผ่าว ร่างสูงหันไปตะโกนเรียกการ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าประตูให้มาช่วย
แล้วกระชากตัวร่างเล็กให้เดินตามเข้ามาในผับ
“เกิดไรขึ้นยองโฮ...”
“ผมขอยืมห้อง”
“ฮะ?” ยูริเลิกคิ้ว
“เดี๋ยวนี้!!!” มือสวยแทบจะยื่นกุญแจห้องให้น้องชายตัวเองแทบไม่ทัน
เธอรู้ดีว่าเวลาน้องโกรธใครก็ห้ามไม่ได้ และไม่รู้ว่าคนตัวเล็กนั้นไปทำอะไรให้น้องเธอโกรธขนาดนี้
หวังว่าคงไม่มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นเท่านั้นพอ
“นายเราเจ็บ!” แทอิลตะโกนพร้อมพยายามบิดข้อมือที่ถูกบีบให้เดินตาม
ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือผิดที่ให้อีกคนช่วยเขาแบบนี้ “นายจะพาเราไปไหน?”
ไร้เสียงตอบใดๆจากคนที่เอาแต่ลากเขา
พอมาถึงห้องด้านบนร่างสูงก็ดันเขาก่อนเบียดตัวเข้ามาไม่ให้เขามีทางออก
บานประตูห้องถูกปิดอย่างแรง
พร้อมกับสองร่างที่เข้ามาภายในห้อง ร่างเล็กสะดุ้ง
เมื่อถูกดันติดกำแพงแล้วถูกกัดตัวกรงขังมนุษย์
“น่ะ..นาย
ขอบใจนะที่ช่วย” ร่างบางเอ่ยขอบคุณ แต่ไร้การตอบรับเช่นเดิมจากคนที่ยืนคร่อมตนอยู่
“ตอบแทนมาสิ”
เสียงแหบพร่าจากคนตัวสูงที่ก้มลงกระซิบข้างหูทำเอาเสียวสันหลังวาบ
แทอิลรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย
ทางออกเดียวของเขาคือวิ่งหนีออกไป แบบนี้มันไม่เท่ากับว่าเขาหนีเสือปะจระเข้หรือไง
หนีจากแฟนเก่าที่พยายามข่มขืนมาเจอคนขี้โมโหที่กำลังมีท่าทางคุกคามตรงหน้า
“อ๋อ..ให้ตอบแทนยังไงล่ะ”
แม้ปากจะถาม แต่สายตาจ้องมองไปที่ประตูซึ่งอยู่ไม่ไกล
“เซ็ก” ชัดเจนจนร่างบางหน้าแดงเรื่อ
แน่นอนว่าเขาไม่มีทางยอม เอี่ยวตัวลอดใต้แขนแกร่งแล้ววิ่งตรงไปที่ประตู
ปึก!
อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น
แต่อีกคนกับไวกว่า คว้าตัวร่างเล็กแล้วดันติดกับประตู
แรงของคนตรงหน้ามีเยอะมากจริงๆ ดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มมองสบกับดวงตาแดงก่ำที่เริ่มมีน้ำตาคลออีกครั้ง
แต่ตอนนี้ความต้องการของจอห์นนี่มีเนื้อคำว่าผิดชอบชั่วดีไปแล้ว
“อย่า...อื้ม..”
คำเอ่ยห้ามถูกริมฝีปากของคนตัวสูงกลืนลงไป จูบที่หนักหน่วงจนแทอิลเจ็บ
แรงดูดเม้นจนเกิดเสียงดังก้อง แม้พยายามหันหนี แต่อีกคนนั้นใช้มือล็อกใบหน้าไว้จนปฏิเสธไม่ได้
มือเล็กทั้งทุบทั้งตีแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้าน
เสื้อเชิ้ตถูกกระชากจนกระดุมหลุดไปหมด
ตอนนี้แทอิลแทบไม่เหลืออากาศหายใจ ยังดีที่เหมือนคนตัวสูงจะรู้จึงผละออก ทันทีที่ปากเป็นอิสระร่างบางจึงรีบกอบโกยอากาศ
ซอกขอขวาถูกดูดเม้น ลิ้นร้อนลากลมาจนถึงยอดอก
“อ๊ะ!” แทอิลยกมือขึ้นปิดเสียงร้องแสนน่าเกลียด
ต่างจากจอห์นนี่ที่รู้สึกว่ามันยิ่งทำให้ร่างเล็กดูเซ็กซี่ “ป่ะ..อ๊ะ ปล่อย..เรา อื้ม..”
ร่างสูงเบียดตัวเข้ากลางลำตัวของคนตัวเล็ก ใช้ส่วนที่มันกำลังขยายจนคับแน่นบดเบียดของคนที่แม้ปากจะปฏิเสธแต่ร่างกายกับตอบสนอง
แทอิลไม่รู้ว่ากางเกงตนเองร่นลงไปที่พื้นตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้อีกทีมันถูกจอห์นนี่ใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบ ก่อนตัวของเขาจะถูกยกขึ้นจนมันหลุดออกไปอย่างง่ายดาย
มือใหญ่จับขาเรียวให้เกี่ยวไว้รอบเอวหนา เพราะกลัวตกแทอิลจึงยกแขนโอบรอบคอคนกระทำ คนอุ้มยกยิ้มพอใจ
แล้วคนที่แทบหมดเรี่ยวแรงไปที่โต๊ะทำงานของพี่สาว
ของทุกอย่างถูกมือใหญ่กวาดจนกระจัดกระจาย ก่อนร่างเล็กจะถูกวางให้นอนราบลงกับโต๊ะ
จอห์นนี่จัดการปลดอาภรณ์ที่เกะกะร่างกาย เป็นจังหวะให้แทอิลขยับตัวหนี
มีหรือที่เสืออย่างจอห์นนี่จะยอมให้เหยื่อหลุดมือ
“นายหนีฉันไม่พ้นหรอก” แขนทั้งสองข้างพยายามดันแผงอกคนที่คร่อมตน
“อย่า..อย่านะ..อื้ม.”
“ปฏิเสธ ทั้งที่มันเป็นขนาดนี้งั้นเหรอ?”
ใช่แทอิลกำลังถูกมือใหญ่กอบกุมแท่งร้อนที่กำลังต้องการปลดปล่อย ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าระหว่างตัวเขาเองกับคนตรงหน้าเขาเกลียดอะไรมากกว่ากัน
“อ๊ะ..อื้ม ไม่..”
ปากหนาปิดปากบางที่เอาแต่พร่ำปฏิเสธ
รีบชักรูดแก่นกายของคนใต้ร่างจนอีกคนปล่อยออกมาเลอะมือและหน้าท้องเขาเต็มไปหมด
เขาผละจูบออก ใบหน้าอ่อนวัยแดงก่ำหลบสายตาหนี
“ตาฉันบ้าง..” แทอิลตาโตส่ายหน้ารัว เขารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น
แต่เขายังไม่เคย ร่างบางหนีบขาตัวเองแน่น
แน่นอนว่าจอห์นนี่จับมันแยกออกได้อย่างง่ายดาย ก่อนดันนิ้วกลางเข้าไปเพื่อเปิดทาง
นี่แค่นิ้วเดียวยังบีบรัดขนาดนี้ ถ้าเขาเข้าไปจะขนาดไหนแค่คิดก็ทำเอาแทบทนไม่ไหว
“ขอร้อง..นะตัวเล็ก..อื้ม..ฉัน..ไม่ไหวแล้ว..”
ก้มลงกระซิบใช้จมูกไล้แก้มเนียน ก่อนกดฝังลงไปเบาๆ “ขอร้อง..”
ดวงตาคมจ้องมองดวงตาใสที่คลอไปด้วยน้ำตา
คนใต้ร่างเสมองไปทางอื่นก่อนพยักหน้าช้าๆ จอห์นนี่ยิ้มกว้าง
ไม่นานนิ้วทั้งสามของเขาจึงทำหน้าที่เปิดทางได้สะดวกมากขึ้น เสียงครางของแทอิลทำให้อีกคนแทบสติแตก
“โอ้ย!...เจ็บ..”
“ซี๊ดดด..”
เมื่อนิ้วถูกถอดออกแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่า
ทำให้ร่างบางเผลอเกร็งตัว แรงบีบรัดทำให้ต้องซี๊ดปาก
จอห์นนี่ยอมค้างเอาไว้จากที่ตอนแรกตั้งใจจะเสียบให้มิดในทีเดียว
เห็นทีคงต้องเปลี่ยนเป็นค่อยๆขยับเข้าไป เขาจับแขนคนใต้ร่างคล้องคอ
“ถ้าเจ็บ อ่า..จะทุบหรือตีก็ได้ แต่ฉัน..ไม่ไหวแล้ว”
จบคำพูดจอห์นนี่ดันแก่นกายเขาไปจนสุด
“อ๊า!!” แทอิลจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้าง เพื่อระบายความเจ็บ
คนด้านบนไม่รอให้เขาชิน กลับออกแรงขยับ นั่นทำให้ช่องทางด้านหลังมีเลือดซึมออกมา
แต่ก็ช่วยเป็นน้ำหล่อลื่นได้ดีสำหรับคนตัวใหญ่
เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วบริเวณ
แทอิลกัดปากกลั้นทั้งเสียงครางและความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
ขาทั้งสองถูกจับยกขึ้นพาดบ่ากว้าง ร่างด้านบนครางอย่างสุขสม
พร้อมกับแรงกระแทกที่ถี่ขึ้น
“เรียกฉัน..ยองโฮ..อ๊ะ อื้ม~”
“ม่ะ..ไม่ อ๊ะ!” คำปฏิเสธทำให้ขัดใจจนต้องเพิ่มแรงกระแทก
และดูดเม้นยอกอก แทอิลหลุดครางออกมา ใบหน้าแดงก่ำน้ำใสไหลอาบแก้ม
“แท..อิล..อื้ม..จะ..เสร็จ อะ....อ่า~~” เสียงครางชื่อของตน ก่อนที่อีกคนจะปล่อยของเหลวเข้ามาในตัวเขาจนมันทำลักออกมาไม่ทำให้เขารู้สึกดีได้เลย
ร่างกายที่เจ็บกับความรู้สึกดีที่มีต่อคนด้านบนมันค่อยๆหายไป
“เอา อึก.. เอาออกไป .... ” จอห์นนี่ไม่ได้ถอดแก่นกายออก
เขาก้มลงจูบซับน้ำตาคนตัวเล็ก ก่อนจะกระซิบสิ่งที่ร่างบางคาดไม่ถึง
“มันยังไม่จบหรอกนะ แทอิล
นายเองก็ยังมีอารมณ์อยู่เหมือนกันนี่...จริงไหม?” เข้าเกลียดสายตาที่คนตรงหน้ากำลังมองเขา
แต่เขาเกลียดตัวเองมากกว่าที่ปฏิเสธสิ่งที่ร่างสูงพูดไม่ได้
มือใหญ่เริ่มสัมผัสบีบเค้นไปตามผิวเนียนนุ่ม กดจูบปากบางที่แดงเจ่อ
ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แต่คนใต้ร่างช่างหอมหวานและดึงดูดจนเขาไม่อาจหยุดตัวเองไม่ให้กลืนกินร่างเล็กๆนี้ได้
ผู้เป็นเจ้าของห้องยืนมองสองร่างที่ขนาดแตกต่างกันย่างเห็นได้ชัด
คนตัวเล็กหลับพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของน้องชาย
บอกเลยว่าเธอหัวเสียไม่น้อยที่เปิดประตูเข้ามาแล้วพบว่าห้องทำงานนั้นกระจัดกระจายไปหมด
นี่ยังไม่รวมพวกคราบจากกิจกรรมที่คาดว่าไอ้น้องชายคงจัดหนักจัดเต็มกับคนตัวเล็กในอ้อมแขนนั่น
รอยแดงที่ปรากฏเด่นชัดบนผิวขาวที่โผล่พ้นผ้าห่มบอกเธอได้เป็นอย่างดี
“ซอ ยองโฮ!!!”
คนตัวเล็กในอ้อมแขนน้องชายสะดุ้งสุดตัว
และยิ่งตกใจเมื่อหันมาเจอเธอยืนอยู่ที่ปลายเตียง
ต่างจากคนที่กอดเอวเล็กซึ่งยังคงอยู่ในห้วงนิทรา แทอิลพยายามขืนตัวออก
แต่อีกคนกลับยิ่งกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
แทอิลจำได้ว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่คือคนที่เป็นเจ้าของห้อง
เขาอยากจะหนีไปจากที่นี่ตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่ามีวงแขนแกร่งล็อกตัวเอาไว้
“ไอ้น้องเวร!!!”
“โอ้ยๆๆๆๆ
เจ้!!!”
ใบหูของคนข้างกายถูกมือสวยของผู้เป็นพี่บิดอย่างแรง ใบหน้าคมชักสีหน้าใส่คนทำ
แล้วปัดมือของพี่สาวทิ้ง
“นายไปแต่งตัวซะไป”
หันไปบอกคู่นอนของน้องชายที่ตอนนี้มีสีหน้าซีดเซียวดูน่าสงสาร
ใบหน้าค่อนไปทางน่ารักก้มลงดึงผ้าห่มมาพันตัว
“โอ้ย!!”
“แทอิล!!!”
น้องชายตัวยักษ์แทบจะกระโดดข้ามฝั่งเตียงไปคว้าร่างของคนที่กำลังจะล้ม
แต่คนที่ถูกรวบตัวไว้ก้มหน้าไม่แม้แต่จะสบตาน้องชายเธอ
“พี่..ผมขอเวลาหน่อยได้รึเปล่า?”
“โอเคๆ
ตามสบาย เสร็จแล้วบอกให้แม่บ้านข้างล่าง ขึ้นมาทำความสะอาดให้ด้วยแล้วกัน”
ยูริคิดว่าความสัมพันธ์ของน้องกับคนตัวเล็กที่ชื่อแทอิล คงไม่ใช่แค่คู่นอนอย่างที่คิดไว้ทีแรก
จึงยอมให้ทั้งสองได้เคลียกัน
“ปล่อย”
เสียงแหบแห้งที่เกิดจากการใช้เสียงอย่างหนัก เอ่ยบอกคนที่กอดตนอยู่
“ไม่”
“นี่นาย..”
“นายเป็นของฉันแล้วเข้าใจรึเปล่า?”
“ไม่เข้าใจ”
พูดทั้งที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าอีกคน “แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นของนายด้วย”
“ได้”
แทอิลรู้สึกเจ็บที่ได้ยินคำตอบรับของร่างสูง “งั้นเอาแบบที่เข้าใจง่ายๆ นายเป็นเมียฉันแล้ว”
แทอิลเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนที่พูดออกมาได้หน้าตาเฉย
เขาไม่รู้จะสันหาคำไหนมาต่อว่าคนตรงหน้าจริงๆ ไหนจะไอ้ความรู้สึกมีความสุขที่เกิดขึ้นนี่อีก
“ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด
ฉันขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
และฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันพร้อมที่จะรับผิดชอบ
นายล่ะพร้อมจะเปิดใจให้ฉันได้รึเปล่า...แทอิล”
“แต่นายไม่ได้ชอบฉัน
และฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาย” โกหกแทอิลกำลังโกหก
เขารู้ว่าตัวเขากำลังรู้สึกชอบจอห์นนี่ ชอบตั้งแต่ตอนเจอที่ร้านกาแฟ เขาเข้าไปที่ร้านกาแฟใกล้มหาลัยบ่อยครั้ง
และมีครั้งหนึ่งที่ทำให้เขาสนใจจอห์นนี่ เผลอตัวอีกทีเขาก็เอาแต่มองคนๆนี้ไปแล้ว
ทั้งที่มีโอกาสได้เข้าไปทำความรู้จัก
เขากลับกลัวเกินกว่าจะเอ่ยทักตรงๆ จึงเลือกที่จะเข้าหาเพื่อนของจอห์นนี่แทน
อีกอย่างเขาเองอดไม่ได้ที่จะประชดประชันกับความมั่นหน้าของคนตัวสูงจนทำให้เรื่องราวมันเลยเถิด
แต่ไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดมาถึงขนาดนี้
“ใครบอกว่าฉันไม่ชอบนาย?”
“ฮะ?!”
“ไม่ฮะ
จะจีบแล้วครับ เตรียมตัวรับความรู้สึกของฉันไว้ด้วยเข้าใจไหม?”
“ฮะ?!”
ไอ้ที่ฮะนี่ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กงงหรือเขินกันแน่ เพราะตอนนี้ใบหน้าขาวแดงเรื่อจนจอห์นนี่อดจะฝังจมูกลงไปไม่ได้แล้ว
“นี่นาย!!”
“ยองโฮ”
มองคนที่พูดตาปริบๆ “เรียกฉันว่ายองโฮ”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นไม่ยอมพูด
“ได้...ปากแข็งนักใช่ไหม
พ่อจะจูบให้ปากละลายเลย”
คนที่ได้ยินตาโต
ไม่ทันจะได้ดันตัวออก ยองโฮก็ชิงจูบปากเขาซะก่อน
เมื่อเห็นว่าแทอิลเริ่มไม่ไหวจึงผละจูบออก
แล้วจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังกอบโกยอากาศเข้าปอด ช้อนตามองค้อนใส่
ทำรู้สึกว่ามันน่ารักจังวะ
“จะยอมเรียกรึยังครับ
แทอิล” พูดออกมาพร้อมรอยยิ้มกับสายตาที่มองแทอิลด้วยความเอ็นดู
จนคนถูกมองต้องก้มหน้าหลบ
“ยะ..ยองโฮ”
แม้จะเบาไปหน่อย แต่มีเหรอที่อยู่ใกล้กันแค่นี้เขาจะไม่ได้ยิน ใบหูเล็กแดงก่ำ
จอห์นนี่ก้มลงงับหูอย่างลืมตัว “อ๊ะ!”
แทอิลยกมือขึ้นกันเสียงคราง
ต่างจากจอห์นนี่ที่มองมาด้วยความตื่นเต้นที่ค้นพบจุดอ่อนของเขา
มือบางดันตัวออกแล้วกระเถิบมานั่งห่างๆคนตัวสูง
“ทำไงดีแทอิล..”
ไอ้น้ำเสียงออดอ้อนกับดวงตาที่ช้อนมองมาทำให้แทอิลเริ่มไม่ไว้ใจ “มันตื่นอีกแล้ว”
ดวงตาเล็กมองสิ่งที่กำลังนูนขึ้นดันผ้าห่มของยองโฮ
“ไอ้บ้ากาม!!! ทะลึ่ง!!
ไปห้องน้ำเลยไป๊!!!!!”
..........................................................................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น