BAD RICH 6 (NC)

BAD RICH

6

“อย่าคิดว่าชมแล้วฉันจะรู้สึกอะไรล่ะเพราะฉันมันหน้าตาดี ทำอะไรมันก็ต้องดูดีเป็นธรรมดาอยู่แล้ว” พูดออกมาหน้าตาเฉย เล่นเอาคนฟังเบะปากให้ความมั่นหน้าก่อนขำออกมา

“นายนี่มันโคตรหลงตัวเองเลยฮ่าๆๆ”

“เวลานายหัวเราะก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะโดยอง” คำพูดที่ออกมาจากปากของแจฮยอนทำเอาโดยองกระตุก เสียงหัวเราะหายว๊าบไปในอากาศ ดวงตากระต่ายช้อนขึ้นมองคนพูด ก่อนจะต้องหลบสายตาคมที่จ้องลงมา

ใบหน้าเนียนเห่อร้อนจนขึ้นสีแดงเรื่อ หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก

“กินสิเดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย” โดยองเพียงแค่พยักหน้า พอจะเอื้อมมือไปหยิบถ้วยข้าวต้มก็ถูกมือใหญ่ยกไปถือแทน จนต้องเงยหน้ามองแจฮยอนงงๆไหนบอกให้กินแล้วยกหนีทำไม

“มือนายเจ็บฉันจะป้อนเอง” บอกเหตุผล เพราะตอนที่มือเรียวเอื้อมมาจะหยิบเขาเห็นเลยว่าข้อมือบางนั้นแดงเป็นรอยมือซึ่งมันเกิดขึ้นเพราะเขา

“ไม่เป็นไรฉันกินเองได้” ย้อนออกไปแต่ก็ถูกมองด้วยสาตายดุๆ คนตัวเล็กเลยไม่กล้าปฏิเสธ

เมื่อเห็นว่าโดยองยอม แจฮยอนจึงตัดข้าวต้มมาเป่าแล้วค่อยป้อนตากระต่ายมองข้าวต้มตรงหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะอ้าปากกินมันเข้าไป ดวงตาคมมองคนตัวเล็กด้วยความพอใจ

“เนี่ยเหรอคนไม่หิว” เมื่อวางถ้วยข้าวต้มลงบนถาดก็หันมาแซวคนที่ตอนแรกบอกไม่หิว แต่เล่นกินซะหมดเกลี้ยงแล้วหัวเราะน้อยๆ

“แล้วไงล่ะ (-///-)” คนถูกแซวหน้าร้อนผ่าว

“ก็ไม่แล้วไง?” ยักไหล่ตอบกลับพร้อมมองด้วยสายตาล้อๆ

“ไม่ต้องมามองเลย!!” ล้มตัวลงนอนคุมโปงเพื่อหลบหน้าอีกฝ่าย

“กินแล้วก็นอนถึงว่า ไม่รู้รึไงว่านายน่ะตัวหนักสุดๆ”

“แจฮยอนนายนี่มัน!! ออกไปเลยนะ (-///-*)” โดยองลุกแล้วหยิบหมอนปาใส่คนตัวสูง

“เฮ้ยๆ หยุดเลยถ้าปามาอีกใบนายโดนแน่!!” หมอนในมือโดยองถูกดึงกลับมากอดไว้ทันทีก่อนที่มันจะลอยไปใส่แจฮยอน เขาไม่ได้กลัวหรอกนะแต่เสียดายหมอนเดี๋ยวเลอะพื้น

“ฮึ่ย!! นายจะไปไหนก็ไปเลย!!” แจฮยอนหัวเราะกับท่าทางน่ารักๆของโดยองแม้จะกลัวแต่ก็ยังจะกล้าไล่เขา เดี๋ยวนะ นี่เข้ารู้สึกว่าคนตรงหน้าน่ารัก..

“ลุกไปอาบน้ำซะ แล้วกินยาด้วย” บอกแกมสั่ง

“อืม” พอโดยองรับคำแจฮยอนจึงเดินออกไปจากห้อง

“ให้ตายสิ คิม โดยองหยุดใจเต้นได้แล้ว” เอามือทาบอกแล้วค่อยๆลงจากที่นอนเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

ไม่นานโดยองก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันช่วงล่างไว้เพียงผืนเดียว หยดน้ำใสที่เกาะพราวบนตัวก่อนค่อยๆไหลย้อยลงมาตามร่างกาย มันดูเซ็กซี่จนถ้ามีใครได้เห็นคงอยากจะกระโดดตะครุบให้คนตัวบางมาอยู่ในอ้อมกอดเป็นแน่

“ใส่อะไรดีแค่เสื้อก็พอมั้งไม่อึดอัดด้วย” มือเรียวหยิบเอาเสื้อตัวโคร่งออกมาจากตู้แล้วสวมมัน ก่อนจะสวมบ๊อกเซอร์ตาม ด้วยความที่เสื้อตัวใหญ่และยาวพอสมควรมันเลยเหมือนกับโดยองใส่กระโปรงนอน เมื่อเอาผ้าคุมอาบน้ำไปแขวนในห้องน้ำแล้วจึงเดินกลับมานั่งที่เตียง

“เอ๊ะ!! ลืมกินยา” ตากลมเหลือบไปเห็นแก้วใสใบเล็กที่ด้านในมีเม็ดยาอยู่ รอยยิ้มกว้างปรากฏ ก่อนมือเรียวจะหยิบยามากินจนหมด แล้วล้มตัวลงนอน

กิ๊ก! แกร๊ก!

เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดออกอย่างเบามือด้วยฝีมือของแจฮยอน ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องที่มืดมิด จะมีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาให้มองเห็นได้ลางๆเท่านั้น

แจฮยอนที่อยู่ในชุดเสื้อยืด  สีขาวกับกางเกงสีน้ำเงินขายาวสบายๆยืนมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้ม ปากบางยิ้มน้อยๆเหมือนกำลังฝันดีนั่นทำให้คนมองต้องยิ้มตาม

“ฝันดีนะโดยอง” ก้มลงกระซิบข้างหูคนตัวเล็กก่อนจะจูบหน้าผากมนต์ ปากหนาค่อยๆเลื่อยออกเชื่องช้า ตาคมจ้องมองใบหน้าน่ารักอยู่แบบนั้นไม่ขยับไปไหน

โดยองที่สัมผัสได้ถึงลมอุ่นๆ ที่กระทบใบหน้าจึงขยับตัวเล็กน้อยแต่เพราะขยับได้ไม่มาก และรู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“จะ..แจฮยอน!!”

“ใช่ฉันเอง” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาทำให้คนใต้ร่างรู้สึกเสี้ยวสันหลังวาบ และยิ่งตกใจมากขึ้นเพราะอยู่ดีๆก็ถูกคร่อมทับสะงั้น

“นายมาทำอะ..อื้ม” พูดไม่ทันจบก็ถูกคนด้านบนประกบปิดปากลงมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว มันไม่ใช่จูบที่รุนแรงแต่มันหอมหวาน โดยองหลับตาลงช้าๆ เขาจูบตอบคนด้านบนด้วยความเผลอไผล มือเรียวยกขึ้นคล้องรอบคอแกร่งเพื่อใช้เป็นที่ยึด

จูบที่อ่อนโยนและนุ่มนวลในตอนแรก เริ่มแปลเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่พรุกพล่านของเราทั้งคู่ ร่างบางสะดุ้งเมื่อมือใหญ่ลูปวนบีบเน้นต้นขา

“จะ...แจฮยอนพอเถอะ..”

เมื่อถอนจูบออกแล้วก้มลงสูดดมความหอมจากลำคอของร่างบาง  ดูดเม้น สร้างรอยสีชมพูอ่อนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของต้องหยุดชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับคนใต้ร่าง

“ฉันหยุดมันไม่ได้แล้ว...อย่าบอกให้ฉันหยุดเลยนะ”

สายตาที่บอกถึงแรงปรารถนาที่พลุ่งพล่านถูกส่งให้คนใต้ร่าง จนทำให้คนตัวบางต้องหลบสายตา มือใหญ่จับปลายคางมนต์ให้หันมามองกัน ก่อนจะประทับจูบลงไปอีกครั้ง ลิ้นหนาควานหาความหอมหวานอย่างชำนาญ จนทำให้คนที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์แม้จะอยากตอบสนองแต่กลับเป็นการตอบรับอย่างไม่รู้ประสา

“อื้ม~” โดยองหลุดครางออกมาอย่างลืมตัว มือใหญ่กดเน้นนวดคลึงยอดอกผ่านสาบเสื้อ ก่อนมันจะถูกถลกขึ้นเพื่อให้รับสัมผัสได้เต็มไม้เต็มมือ ไร้วนจนร่างบางบิดเร้าเพราะความเสียวซ่านไปทั่วท้อง ปากบางเม้มแน่นเพื่อกลั้นเสียงครางแสนน่าอาย

แจฮยอนจัดการกับเสื้อของโดยองแล้วโยนทิ้งอย่างง่ายได้ ก่อนก้มลงมองสิ่งกีดขวางชิ้นสุดท้าย ไม่รอช้ามือใหญ่กระชากเอาบ๊อกเซอร์ตัวบางออกอย่างรวดเร็ว จนร่างบางสะดุ้งรีบหนีบขาไว้

มือเรียวยกขึ้นปิดบังใบหน้าที่ร้อนฉ่า แม้จะมองไม่ชัดแต่แจฮยอนรู้สึกว่าร่างบางนี้น่าขย้ำให้แหลกคามือ

“อายเหรอ..” ไม่พูดเปล่ามือใหญ่ยังจับมือเรียวที่ปิดหน้าออกมาตรึงไว้แล้วออกคำสั่ง “แยกขาออก”

ดวงตากระต่ายสั่นริก สายตาที่แจฮยอนจ้องมาบอกได้เลยว่า ถ้าขัดใจเจ็บตัวแน่ เมื่อขาเรียวแยกออก แจฮยอนจึงแทรกตัวเข้าไปอยู่ระหว่างขาของโดยองทันที

“นี่ย่ะ...อย่ามองนะ(>///<)” ร้องออกมาด้วยพร้อมใบหน้าแดงเรื่อ เพราะแจฮยอนเอาแต่มองจ้องของๆเขาไม่ละสายตาไปไหน จนโดยองต้องเอียงหน้าหนี

แจฮยอนแกล้งโดยองโดยการก้มลงดูดเม้นลำคอขาวไล้ลงมาจนถึงยอดอก ใช้ลิ้นดันตุ่มไตจนแข็งสู้

“อ๊า~” หลุดครางด้วยความเสียวซ่าน มือเรียวจากที่จับผ้าห่มไว้ย้ายมาขยุ้มกลุ่มผมนุ่มของร่างหนาแทน มือใหญ่ไล้วนนวดเน้นไปทั่วผิวนิ่ม ตามมาด้วยปากอิ่มที่ดูดเม้นเรียกเสียงครางหวานจากโดยองมาเป็นระยะ

“ยะ..แจฮยอน..อ๊ะ!” เกรงตัวแล้วจิกเล็บลงบนไหล่กว้าง เมื่อมือใหญ่สัมผัสกับส่วนอ่อนไหวที่กำลังแข็งตัวขึ้น

“อะไรกันนายนี่ความรู้สึกเร็วจริง..หึ” คำพูดของแจฮยอนทำเอาคนใต้ร่างหน้าร้องผ่าวหนักหว่าเดิมจนตอนนี้ใบหน้าน่ารักนั้นแดงกล่ำลามจนถึงคอ ปากหนาจูบเน้นบริเวณท้องน้อยใกล้กับแก่นกลางของร่างบางอยู่อย่างนั้น

เขาไม่ยอมช่วยปลดปล่อยสิ่งที่อารมณ์ของร่างข้างใต้ต้องการจะ มือเรียวจึงเอื้อมมือมาเพื่อจะช่วยตัวเองแต่ก็ถูกมือใหญ่รวบข้อมือขึ้นไว้เหนือหัว

“ฉัน..ไม่ไหว..แล้วขอร้อง” ขาเรียวเริ่มหนีบเข้าหากัน ก่อนจะบิดตัว ยกสะโพกให้มันเสียดสีกับร่างด้านบน

“ได้สิ” พูดแล้วปล่อยข้อมือเรียวให้เป็นอิสระ ก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองโน้มตัวลงจูบโดยองอย่างดูดดื่ม และรุนแรงจนร่างบางตอบสนองแทบไม่ทัน มือใหญ่จับแก่นกายของโดยองชักขึ้นลงเพื่อช่วยเหลือ แม้ตอนนี้ตัวเขาเองก็เริ่มแข็งตัวแล้วเช่นกัน

“อื้ม..อ่ะ..อ๊า~ แจ..ฮยอน” เสียงครางกระเซ้ามือเรียวอยู่ไม่สุขทั้งจิก ทั้งข่วนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเสียว “เร็ว..ระ..เร็วอีก”

เมื่อใกล้จะถึงฝั่งเสียงหวานเร่งให้แจฮยอนทำมันเร็วขึ้น คนตัวสูงไม่ขัดข้องและทำตามคำขอของโดยองทันที เพราะเขาเองก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“อ๊ะ..อ่า~” ร่างบางกระตุกเกรง ก่อนจะปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องและมือใหญ่

“ทีนี้ก็...ตาฉันบ้างนะ” พูดติดขัดเพราะต้องข่มอารมณ์เพื่อสร้างความคุ้นชินให้ช่องทางของคนใต้ร่างซะก่อน โดยองยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง

“เป็นของฉันนะโดยอง”เสียงทุ้มแหบกระซิบที่ข้างหูของและได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้ากลับมา แจฮยอนยิ้มกว้างจับขาเรียวให้อ้าออกแล้วยกมันขึ้นพาดบ่ากว้าง ก่อนจะแทรกนิ้วเข้าไปช้าๆ

“อ๊ะเจ็บ!!” โดยองนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในตัว

“นี่แค่นิ้วเดียวเองนะ นายผ่อนคลายหน่อย..” แจฮยอนที่เหงื่อผุดออกมาเต็มใบหน้าเพราะแรงอารมณ์ เริ่มขลุกกรุ่นจนคุมไม่อยู่บอกแกมสั่งก่อนก้มลงจูบหน้าผากมนต์เพื่อปลอบใจ

“อื้ม..” ครางต่ำด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านแล้วประกบปากบางแทรกลิ้นเพื่อปลอบและดึงความสนใจ เขาต้องการที่จะให้โดยองผ่อนคลายก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังเพิ่มเป็นสองนิ้ว โดยองจิกเล็บลงบนหลังของแจฮยอนเพื่อระบายความเจ็บ

“อ่ะ..อ๊ะตะ..ตรงนั้น..อื้ม” เมื่อนิ้วเรียวของแจฮยอนโดนเข้ากับจุดสัมผัสภายในคนใต้ร่างครางออกมาด้วยความเสียว

“ตรงนี้สินะ” แจฮยอนกดเน้นชักนิ้วเข้าออกเพื่อสร้างความคุ้นชินและเพื่อให้ช่องทางปรับสภาพได้ดี ไม่นานนิ้วใหญ่ก็ชักออก แล้วแทนที่ด้วยแก่นกายร้อนอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ!!...เจ็บ..เอาออกไป!!” โดยองใช้มือผลักอกแกร่ง เมื่อแจฮยอนพยายามเอาแก่นกายของตนเข้าไปในตัว

“เอาออก ไม่ได้ โดยองอย่าเกรง...ไม่งั้นจะเจ็บตัว” แจฮยอนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาใสซึ่งไหลออกมาจากดวงตาเล็ก เขารู้ว่าร่างบางเจ็บแต่จะให้เขาหยุดตอนนี้มันคงไม่ได้

“ฉันจะ..อื้ม..พยายาม..” คำพูดของโดยองทำให้แจฮยอนพอใจไม่น้อย เขาค่อยๆขยับแก่นกานให้ลึกเข้าไปอีก แต่ก็ถูกบีบรัดจนต้องนิ่วหน้า

“มองฉัน” เสียงแหบต่ำบอกกับโดยอง เขาเข้าใจว่าแจฮยอนไม่ไหวแล้วแต่ว่า...

“อ๊ะ!!” พอโดยองสบตาแจฮยอนก็จัดการกระแทกแก่นกายเข้าไปจนมิด มือเรียวกอดเกี่ยวรอบคอ ตัวบางเกร็งแน่นจนเขาเจ็บไปด้วย

แรงหอบหายใจถี่ๆของแจฮยอนทำให้โดยองใจอ่อนยวบ แก่นกายที่ค้างไว้ไม่ขยับเพื่อให้ช่องทางของเขาปรับให้ชิน

“ขะ..ขยับสิ..อ๊ะ” เมื่อได้รับคำอนุญาตปุ๊บ แจฮยอนค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ เพราะกลัวว่าโดยองจะเจ็บไปมากกว่านี้ ช่องทางที่คับแน่นเริ่มมีเลือดซึมออกมาแต่มันกลับช่วยในการหล่อลื่นได้เป็นอย่างดี

“อื้ม..” แจฮยอนครางก่อนจะเร่งจังหวะขยับเข้าออกให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าสะโพกเล็กขยับโยกไปตามจังหวะของเขา

“อ๊ะ...อ๊ะๆ” โดยองครางตามจังหวะชักเข้าออกของแจฮยอนเสียงครางยิ่งปลุกอารมณ์ให้เร่งจังหวะเข้าออกเร็วขึ้นอีก

“เจ็บ...อ๊ะ!!” ความเจ็บและแสบแล่นริ้ว แต่มันก็แฝงไปด้วยความสุขสม เสียงเนื้อที่กระทบกันดังเข้ามาให้ได้ยิน นั่นยิ่งทำให้อารมณ์คล้อยตามไปได้ง่ายๆ

“ทนหน่อยนะอีกนิดเดียว...อื้ม..ดีมาก” แจฮยอนบอกขยับสะโพกเร็วขึ้นอีก ก่อนจะยกขาเรียวขึ้นพาดบ่าอีกครั้ง มือใหญ่จับสะโพกมนต์ของโดยองให้ยกขึ้น ก่อนที่แจฮยอนจะก้มตัวลงหาคนใต้ร่างเพื่อซูดดมความหอมหวานจากร่างกายบาง แล้วกระแทกแก่นกายด้วยความเร็วและถี่

“อื้มอ๊ะ!!//อ่า..อื้ม” ทั้งคู่ครางออกมาเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าและร่างกาย ทั้งที่แอร์ในห้องถูกเปิดไว้ปรกติ แต่ก็ดับความร้อนแรงของคนทั้งสองไม่ได้

“แจฮยอน..ฉัน...อ๊ะ..จะ..ไม่ไหว” โดยองที่ตอนนี้รู้สึกเจ็บระบมบอกกับคนด้านบนน้ำตาซึม

“อดทนหน่อย...อื้ม...นะคนดี” แจฮยอนเองก็ใกล้จะปลดปล่อยจึงพยายามปลอดประโลม

“อ๊ะๆๆ...อ่า~” เสียงครางพร้อมกับแรงกระแทก ทำเอาโดยองกระตุกเกรง แจฮยอนปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้ามาในตัวโดยองจนรู้สึกอุ่นไปทั่วท้อง ส่วนโดยองเองก็ปลดปล่อยออกมาจนเลอะไปทั้งตัว แจฮยอนถอนแก่นกายออกจากตัวบางแล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้างร่างบาง

“นี่คิม โดยองตอนนี้นายเป็นของฉันแล้วเข้าใจไหม?” แจฮยอนช้อนใบหน้าโดยองขึ้นให้สบตากัน โดยองหน้าแดงแปร๊ดแล้วหลบสายตา“มองฉันแล้วตอบว่าเข้าใจไหม?”

“ขะ..เข้าใจ” พอได้รับคำตอบที่น่าพอใจ แจฮยอนโน้มลงจุ๊บหน้าผากมนต์พร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้

“ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไงฮะ!!” โวยวายเพราะรู้สึกว่าคนที่เผยยิ้มนั้นไม่น่าไว้ใจ

“ถามแบบนี้แสดงว่ารู้สินะ ว่าฉันอยากกอดนายอีกรอบ” ทำท่าจะคร่อมโดยองอีกครั้งแต่ก็ถูกผลักกลับไปที่เดิม

“พะ..พอเลยไอ้บ้า!! ฉันเหนื่อยแล้ว..ขอนอนเถอะนะ”  โดยองเกาะแขนอ้อนพร้อมทำตาปริบๆ

“ก็ได้...แต่ฉันจะนับหนึ่งถึงสามท่านายยังไม่หลับฉันต่อ..”

“(O[]O)!!”

“1..2..”

“หลับแล้วๆ หลับแล้วจ้า” โดยองรีบดึงผ้าห่มคลุมโปงแล้วนอนทันที

“ฝันดีนะครับคนเก่ง” พูดเบาๆ แต่เขารู้ว่าอีกคนได้ยิน คนตัวเล็กใต้ผ้าห่มยิ้มกว้างจนปากจะฉีก

แจฮยอนนอนลงข้างๆแล้วดึงคนข้างกายมากอดไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะพล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า 

…………………………………..