BAD RICH 8 (NC)

BAD RICH

8

“อกหักซะแล้วสิ..เขามีเจ้าของแล้วนี่ทำไงได้..”

เมื่อเห็นว่าคนที่แอบชอบกับคนหน้าตาน่ารักเดินหายไป แทอิลจึงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา มือเล็กยกขึ้นปิดปากไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมามากนัก

“ใครทำให้คนสวยของผมร้องไห้กันเนี่ย” รอยยิ้มทะเล้นกับผ้าเช็ดหน้าถูกส่งมาให้กับคนที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้

“ขอบใจนะแทยง...อึก!” รับผ้าเช็ดหน้ามาแล้วซับน้ำตา ก่อนจะส่งคืนให้เจ้าของ แทยงรู้ดีว่าคนตัวเล็กนี้จะต้องหนีไปร้องไห้ต่อที่อื่นจึงจับข้อมือบางไว้ไม่ให้เดินหนีไปไหน

“เล่าให้ผมฟังได้ไหมแทอิล...นะครับ” รอยยิ้มและคำพูดที่จริงใจทำให้แทอิลรู้สึกอบอุ่นและสบายใจเสมอ แต่ความรู้สึกที่มีให้แทยงมันเป็นความรู้สึกแค่เพื่อนเท่านั้น เขาไม่เคยคิดเกินไปกว่านี้ถึงจะรับรู้ได้จากการแสดงออกของอีกคนก็ตามที

ดวงตาใสสบตากับดวงตาอีกคู่ได้ไม่นานก็ต้องเป็นฝ่ายเบี่ยงสายตาหลบ

แทยงดึงคนตัวเล็กกว่ามากอดไว้ แม้จะตกใจและอยากผลักออก แต่มือใหญ่ที่ยกขึ้นมาลูบหัวของเขา มันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและนั่นทำให้แทอิลไม่สามารถขยับหนีพลันปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาย

“ร้องไห้ให้พอนะครับ ร้องให้หมด รู้ไหมว่าเวลาแทอิลยิ้มสวยกว่าตอนร้องไห้เยอะเลย” ยิ่งน้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยปลอบน้ำตากลับยิ่งไหลออกมาจนเผลอยกมือขึ้นกอดตอบอ้อมกอดนี้

ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่นานพอที่จะทำให้น้ำตาหยุดไหล ผละออกจากอ้อมกอดของแทยง แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนเนื้อดีซึ่งอยู่ไม่ไกล

แทยงเดินตามมาทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามกับคนหน้าสวยส่งยิ้มหวานๆให้ แทอิลยิ้มตอบบางๆก่อนจะนึกอะไรออก

“แทยงนายเป็นเพื่อนสนิทแจฮยอนมานานแล้วในกลุ่มพวกนายมีคนที่นิ่งๆเงียบๆไม่ค่อยพูดอยู่ด้วยรึป่าว?” ถามพร้อมกับแววตาใสที่ส่งไปให้แทยงด้วยความอยากรู้

“มีสิไอ้ยองโฮไง อ่าใช่ นายยังไม่เคยเจอมัน...ว่าแต่มีอะไรงั้นหรอ?” ตอบงงๆแต่ก็ต้องอึ้งไปกลับใบหน้าสวยที่ยิ้มกว้างออกมาอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และท่าทางคนสวยจะดูมีความสุขเอามากๆ บางทีศัตรูที่น่ากลัวที่สุดมักจะอยู่ใกล้ตัวเสมอ โดยเฉพาะศัตรูหัวใจ

“ขอบคุณนะ” บอกจบก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งหายไป

แทยงแม้อยากจะตามก็ถูกตะโกนห้ามไว้ จึงตัดสินใจเดินไปที่ตึกเรียนของตัวเอง แม้จะคาใจว่าสิ่งที่คดจะเป็นจริงรึเปล่าแต่ใบหน้าหล่อก็ยิ้มล่าอย่างน้อยๆ วันนี้เขาก็ได้คุยกับแทอิลเกิน2นาทีแถมยังได้กอดอีกถือว่าวันนี้โชคเข้าข้างเขาจริงๆ

“หน้าบานมาเชียวนะครับไอ้คุณแทยง!!” ไม่ต้องบอกแทยงคนนี้ก็เดาได้ว่าไอ้เสียงประชดแบบนี้มันเป็นใคร

“กล้านะครับไอ้คุณต่ง หน้านายนี่ก็ไม่ได้บานน้อยไปกว่ากระผมเลยนะครับ” แขวะกลับ ก่อนทั้งคู่จะแยกเขี้ยวใส่กันท่าทางเด็กๆของทั้งสองคนทำเอาเพื่อนๆที่อยู่ในห้องยิ้มตาม

“อ่าวๆอย่าเพิ่งกัดกันน้องชายสุดหล่อคนนี้มีเรื่องจะปรึกษาขอรับ” มาร์คเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างแทยงและวินวิน แต่กลับไม่มีใครสนใจมาร์คเลยแม้แต่น้อยแถมยังถูกมองด้วยสายตาเอือมๆจากพี่ๆในกลุ่มอีกด้วย

“เฮ้ยไรวะเรื่องสำคัญจริงๆนะ พี่มินโฮมันโทรมาท้าแข่งคืนพรุ่งนี้ท่าทางมันมั่นใจมากซะด้วยว่าจะชนะ” วินวินและแทยงหันมาสนใจในสิ่งที่มาร์คกำลังจะพูดพร้อมขมวดคิ้วเมื่อน้องเล็กของกลุ่มไม่ยอมพูดต่อสักที

“แล้วไง?” แจฮยอนถามทั้งๆที่สายตายังไล่อ่านหนังสือที่อยู่ในมือ ยองโฮเองก็หันหลังพิงกับหน้าต่างแล้วยกขาขึ้นไขว้ห้างเงยหน้ามามองมาร์ค

“ผมอยากรู้อะไรทำให้มันมั่นใจขนาดนั้น...แล้วเดิมพันครั้งนี้เยอะพอสมควร แต่ผมยังไม่ได้ตอบตกลงจะแข่งหรอกนะ เพราะว่ามันไม่ยอมบอกว่าคนที่จะเข้าแข่งกับผมคือใคร” มาร์คมีสีหน้าเครียด

ทุกครั้งที่เขาจะลงแข่งเขาจะต้องรู้รายละเอียดของคู่แข่งเพื่อที่จะคำนวณผลแพ้ชนะ ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่เคยแพ้แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ในความรู้สึกน่ะนะ

“เท่าไหร่เดิมพันของแกน่ะ” ยองโฮถามเรียบๆแต่สายตาคมกลับมองไปทางคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆแจฮยอน ซึ่งเอาแต่ทำหน้างงแล้วยิ้มออกมาบางๆเมื่อได้สบตากัน

“สิบล้านกลับสัญญายกหุ้นส่วนให้มันอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์” วินวินอ้าปากค้างไอ้เงินสิบล้านนะไม่เท่าไหร่ แต่หุ้นส่วนนี่สิขนาดเขารู้จักไอ้มาร์คมันยังไม่ให้เขาเลย มันหวงบริษัทอย่างกับอะไร แล้วสามสิบเปอร์เซ็นต์นี่มันได้เงินต่อเดือนเกือบห้าสิบล้านเลยนะเฮ้ย!

ไอ้มาร์คไม่ยอมง่ายๆแน่ ถ้าต้องเสียทุกเดือนให้กับมินโฮ ถึงจะไม่ใช่เงินที่มากมายอะไรสำหรับมาร์ค แต่ถ้าเรื่องถึงหูพ่อมันๆคงโดนกระทืบตายคาเท้าพ่อมันแน่

“ถ้าอยากแข่งก็ลงไปสิ นายเก่งอยู่แล้วชนะชัวร์ๆ” โดยองส่งยิ้มให้มาร์คเพื่อให้กำลังใจ

“ขอบใจนายมากนะ” มาร์คถือโอกาสจับมือโดยองแล้วส่งสายตาหวานเยิ้มให้ แน่นอนว่าแจฮยอนที่เห็นก็จัดการโยนหนังสือเล่มหนาในมือที่อ่านอยู่เมื่อกี้ใส่หัวมาร์คดังปึกใหญ่

โดยองหันมองแจฮยอนตาปริบๆแล้วมองไปที่มาร์คซึ่งล้มลงไปร้องโอดครวญบนพื้น แล้วลุกมาสะบัดหัวเพื่อไล่ความมึน

“อะไรของพี่วะ เล่นนิดเล่นหน่อยทำมาเป็ง!” ลูบหัวปอยๆเจ็บเป็นบ้า ก็รู้หรอกว่าแจฮยอนจะโกรธแต่ไม่คิดว่าจะปาหนังสือเล่มหนาเท่าคัมภีร์ไบเบิ้ลใส่หัวเขาแบบนี้มึนครับดาววิ่งรอบหัวเลย

“หึ! รู้แต่ก็ยังทำ สมควรโดน” คนที่ตอบไม่ใช่แจฮยอนแต่เป็นคนที่นั่งนิ่งตลอดเวลาอย่างยองโฮ

ตอนแรกที่เห็นมาร์คส่งสายตาให้โดยองเขารู้สึกโมโหมากจนอยากจะเดินไปกระชากโดยองออกมา แต่แจฮยอนไวกว่า และสิ่งที่ทำให้ยองโฮขยับไปไหนไม่ได้ก็คงเป็นสิ่งที่เขากำลังเห็นตอนนี้

ภาพของแจฮยอนที่ดึงตัวโดยองไปอยู่ในอ้อมแขนโอบไหล่เล็กไว้ แต่ที่หงุดหงิดคือโดยองไม่ขัดขืนสักนิด แถมยังมีท่าทางเขินอายกับเสียงแซวของคนในกลุ่มอีกด้วย

“เป็นไรวะยองโฮดูทำหน้าดิ๊ปวดขี้?” คำถามของวินวินทำเอาเพื่อนๆหลุดขำออกมากันใหญ่แต่สุดท้ายเสียงก็เงียบลงทันที เมื่อคถูกแซวทุบโต๊ะเสียงดังแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างหัวเสีย “โกรธไรของมันวะ”

“เราไปดูยองโฮหน่อยดีกว่า”

“ไม่ต้อง” แจฮยอนพูดแล้วดึงโดยองให้นั่งลงที่เดิม เมื่อเจ้าตัวทำท่าจะเดินตามยองโฮออกไป

“นายไม่ห่วงเพื่อนรึไง ยองโฮเป็นอะไรก็ไม่รู้ขอฉันไปดูเขาหน่อยนะ” มือบางบีบเบาๆที่มือใหญ่เป็นเชิงขออนุญาต

“ฉันไม่ให้ไป” แจฮยอนเองก็เริ่มอารมณ์ไม่ดี เขารู้ว่ายองโฮรู้สึกยังไงกับคนข้างๆ เขาเห็นสายตาที่ยองโฮมองโดยองแม้จะแค่แป๊บเดี๋ยวก็รู้แต่เหมือนคนรักนั้นกลับไม่เข้าใจและไม่ได้รับรู้อะไรเลย

“ถ้านายไปคืนนี้นายโดนหนักแน่” โดยองหน้าร้อนผ่าวทันทีที่ได้ยินคำกระซิบของแจฮยอน

“เป็นไรไปโดยอง ไม่สบายรึเปล่า?” แทยงทักขึ้นแล้วทำท่าจะเอามือมาทาบหน้าฝากมนต์ แต่โดนสายตาของเพื่อนขี้หวงส่งมาประมาณว่าถ้าแตะมึงตายจึงรีบดึงมือกลับแล้วยิ้มแห้งๆให้แทน

“ป่ะ..ป่าวไม่ได้เป็นอะไร!” โดยองปฏิเสธก้มหน้าหงุดหลบสายตาจับผิดของวินวินและมาร์คส่วนแทยงน่ะหรอไม่ต้องเดาก็รู้ เขาน่ะผู้เชี่ยวชาญนะครับ

“ฉันจะพาโดยองไปห้องพยาบาล” ลุกขึ้นแล้วดึงมือเล็กออกไปจากห้อง ใบหน้าน่ารักหันมองเพื่อจะขอความช่วยเหลือจากอีกสามคน แต่ดูเหมือนทั้งสามกลับพร้อมใจกันหันหน้าหนีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และที่หมั่นไส้ที่สุดคือแทยงกับวินวิน

เมื่อกี้แกยังจะตีกันอยู่เลย!! ตอนนี้แกนั่งกอดคออ่านการ์ตูนด้วยกันแล้วงั้นเหรอ!!(- -*)ซวยแล้วคิม โดยอง พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย~

“ไม่เอานะแจฮยอน” พยายามดึงแจฮยอนไม่ให้เดินต่อแต่ไม่เป็นผล เมื่อคนตัวสูงกว่าไม่แม้แต่จะมองกลับมา

“เราไปดูยองโฮกันเถอะ ไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้าง” ปลายเท้าของคนตรงหน้าหยุดชะงักเมื่อเขาพูดจบจนต้องเอียงใบหน้ามองเพื่อว่าแจฮยอนจะเห็นด้วยกับคำพูดเขา

โดยองพยายามหาข้ออ้างเพราะไม่อยากโดนแจฮยอนทำอะไรเกินเลย แต่ที่อ้างไปน่ะไม่ได้รู้เลยว่ากำลังทำให้แจฮยอนโกรธขนาดไหน

“โอ้ย..เจ็บนะ” โดยองร้องเมื่ออยู่ดีๆแจฮยอนก็บีบข้อมือเขาอย่างแรง

“เป็นห่วงมันหรืออยากจะไปอ่อยมันฮะ!!” โดยองมองแจฮยอนอย่างไม่เข้าใจ เขาแค่เป็นห่วงยองโฮในฐานะเพื่อนคนหนึ่งแต่สิ่งที่แจฮยอนพูดออกมามันเป็นการดูถูกเขา โดยองบิดข้อมือออกจากมือใหญ่แล้วผลักแจฮยอนให้ออกห่างจากตัว

“ใช่!! ฉันเป็นห่วงยองโฮเอามากๆ และถ้านิสัยนายยังเป็นแบบนี้ ฉันก็จะไปอ่อยยองโฮ!! เพราะนิสัยเขาดีกว่านายเป็นร้อยเท่า!!” โดยองหันหลังให้กับแจฮยอนแล้วเดินหนี แต่กลับถูกกระชากกลับมา ก่อนร่างของโดยองจะลอยขึ้นมาพาดบ่ากว้าง

“ปล่อยนะ!! ฉันบอกให้ปล่อย!!” โดยองตะโกนบอกแต่กลับไม่ได้รับความสนใจจากคนที่แบกเขาอยู่เลย มือบางเริ่มทุบแผ่นหลังกว้างแรงๆและดิ้นให้ปล่อย เมื่อเห็นว่าแจฮยอนกำลังเดินเข้าไปในห้องพยาบาล

“มีอะไรให้ครูช่วยไหมจ๊ะ?” อาจารย์ประจำห้องพยาบาลถามขึ้นสีหน้าแปลกใจไม่น้อย แต่เมื่อเห็นว่าเป็นแจฮยอนที่หันมองเธอสลับกับประตูจึงรู้ทันทีว่าควรรีบลุกออกไปจากห้อง

“อาจารย์ครับช่วยผมด้วย!! อาจารย์อย่าเพิ่งไป!! อาจารย์ๆ!” โดยองพยายามตะโกนเรียกอาจารย์ที่เดินออกไปแต่เธอกลับมองโดยองด้วยสายตาขอโทษและล็อกประตูห้องพยาบาลให้เสร็จสรรพ

“ยะ..แจฮยอนปล่อย!!” พอประตูห้องปิดลงแจฮยอนก็จัดการโยนโดยองลงไปที่เตียง ก่อนจะขึ้นคร่อม มือบางดันอกคนด้านบนไว้อัตโนมัติ ต่างคนต่างจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“มีผัวอยู่ตรงนี้ทั้งคน ยังกล้าไปยั่วเพื่อนผัวมันไม่มากไปหน่อยรึไง” ตะคอกใส่จนดวงตากระต่ายมีน้ำใสรื้อขึ้นและไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง

“ร้องไห้? ฉันพูดแทงใจรึไง?...ทั้งนายไม่สิทั้งตระกลูของนายมันก็มีนิสัยแบบนี้อยู่แล้วนี่ทรยศหักหลังทำตัวน่ารัง..”

เพี๊ยะ!!

ใบหน้าเรียวของแจฮยอนหันไปตามแรงตบของฝ่ามือบาง สันกรามนูนเด่นชัดบ่งบอกอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้น โดยองพยายามดิ้นและนั่นยิ่งทำให้แจฮยอนเริ่มควบคุมอารมณ์โกรธไว้ไม่ได้

“กล้าทำแบบนี้กับฉันก็อย่าได้หวังอะไรจากฉันเลย..คิมโดยอง!!” จบประโยคปากหนาก้มลงบดขยี้ริมฝีปากของโดยองอย่างรุนแรง แต่โดยองเม้นปากแน่นไม่ยอมให้แจฮยอนแทรกลิ้นเข้าไปได้            

“อ๊ะ..อื้ม!!” ครางเพราะความเจ็บแล่นเข้ามาจากมือใหญ่ที่บีบปลายคางปากเล็กจำต้องอ้าออกเปิดทางให้การลุกล้ำของอีกฝ่าย โดยองพยายามดันตัวแจฮยอนให้ออกไป แต่ก็ทำไม่ได้เพราะสู้แรงไม่ไหว ร่างบางรวบรวมแรงอีกครั้งและผลักคนนิสัยไม่ดีออกโชคดีที่มันได้ผล

“พอที!! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันทำอะไรให้นาย แค่ฉันเป็นห่วงยองโฮในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง เพราะเขาคอยช่วยฉันมันผิดมากนักรึไง!! และฉันขอย้ำอีกครั้งนะว่านายจะว่าฉันยังไงก็ได้แต่นายไม่มีสิทธิมาว่าครอบครัวของฉัน!!” พูดจบโดยองก็ยกหลังมือขึ้นเช็ดปากเหมือนกับว่าที่จูบกับแจฮยอนนั้นมันสกปรก

แจฮยอนอึ้งเขาโมโหมากจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ยอมรับว่าเขาคิดถึงแต่ตัวเองจนลืมนึกถึงความรู้สึกของโดยองไป

“โดยองฉัน..ขอโทษ” แจฮยอนเดินเข้าไปหาแต่กลับถูกปฏิเสธโดยการขยับตัวหนี แจฮยอนจึงคว้าโดยองเข้ามากอดไว้ถึงคนตัวบางจะดิ้นและพยายามผลักออกก็ตาม

“นายมันคิดถึงแต่ตัวเอง...ฮือ..รู้ไหมนายมันแย่ที่สุดเลยไอ้บ้าแจฮยอน!” ร้องไห้ไปก็ตัดพ้อคนที่กำลังกอดตัวเองไป มือบางยกขึ้นทุบแผ่นหลังกว้างไม่ยั้ง

“ใช่ฉันมันบ้าขอโทษ ที่ฉันหวงนายมากเกินไปฉันกลัวว่านายจะทิ้งฉันเหมือนกับที่คนๆนั้นเคยทำ..” โดยองดันตัวออกมาสบตากับแจฮยอนโดยที่เอวบางยังถูกโอบไว้ ดวงตาของคนตัวใหญ่เศร้าและรู้สึกผิดจนหัวใจดวงน้อยโกรธไม่ลง

“ฉันต่างหากที่กลัวนายจะทิ้ง ฉันรักนายนะแล้วก็รักมากด้วย” พูดเองก็เขินเองไม่กล้าสบตา แต่เมื่อเห็นว่าแจฮยอนเงียบไปนานจึงเงยหน้าขึ้นดู

“นายหน้าแดงด้วยอ่ะ เขินเหรอ น่ารักจัง” พอเห็นว่าคนรักหน้าแดงไปจนถึงใบหูก็อดแซวไม่ได้ ทำไงได้ก็มันน่ารักนี่นา นานๆทีจะเห็นอะไรแบบนี้ นี่ของหายากเลยนะ!!

“อะ..อะไร!! ใครหน้าแดงไม่มี๊ อากาศมันร้อนต่างหาก(  ; - ///-)” แจฮยอนหันหน้าหนีไปอีกทาง ก่อนจะปล่อยเอวเล็กให้เป็นอิสระ และเป็นฝ่ายหันหลังหนี แต่ไม่วายเพราะคนรักพยายามจะเดินมามองหน้าจนต้องหันหลบไปมา

“วันนี้หนาวจะตาย แน่ๆเขินก็ยอมรับมาดิ๊!! กิ้วๆน่ารักจริงเลยจอง แจฮยอนอา~” แจฮยอนรู้สึกเสียฟอร์มสุดๆจากที่ตอนแรกหน้าแดงเพราะเขินตอนนี้มันเริ่มจะกลายเป็นหน้าแดงเพราะโกรธซะแล้ว

เขาไม่เคยหลุดแบบนี้แต่กับโดยองเพียงแค่คนตัวเล็กบอกว่ารักมันก็ทำให้ใจของแจฮยอนคนนี้เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว

“ยังไม่หยุดใช่ไหมโดยอง” แจฮยอนจัดการรวบตัวโดยองไว้แล้วช้อนตัวอุ้มโดยองขึ้นในท่าเจ้าสาวก่อนเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง

“แจฮยอนอา~ ไม่เอานะฉันหยุดแล้วไม่ล้อแล้ว” โดยองเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังจะซวยก็สายไปซะแล้ว ไม่น่าเลยคิม โดยอง

“ไม่ทันแล้วครับที่รัก”  พูดจบก็จับใบหน้าน่ารักของคนที่อยู่ใต้ร่างให้สบตากับตน โดยองแก้มแดงระเรื่ออย่างน่ารัก ถ้าจะให้แจฮยอนคนนี้หยุดล่ะก็ฝันเถอะครับ

“แจ..ฮยอน..” เสียงเล็กถูกกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากหนาที่ประกบลงมา ไม่มีการลุกล้ำเพียงแค่ปากแตะกันธรรมดาแล้วแจฮยอนก็ผละขึ้นมาแล้วสบตากับโดยองอีกครั้ง

“ฉันก็รักนายโดยอง” ก้มลงกระซิบที่หูเล็กพร้อมขบกัดติ่งหูนั้นเบาๆโดยองสะดุ้งหน้าร้อนผ่าวจนแทบจะระเบิดได้

“ไอ้บ้า” ตีแขนแจฮยอนเพื่อระบายความเขินไปเต็มแรง

“โอ้ย!!...กล้าตีฉันเหรอ หึๆ” ร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแจฮยอนนั่นทำให้โดยองรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ใบหน้าหล่อก้มลงกดจูบลงบนกลีบปากนิ่ม แต่คราวนี้ไร้การขัดขืน แถมยังได้รับการตอบสนองรสจูบอีกด้วย ถึงจะเกๆกังๆแต่นั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับคนที่เชี่ยวชาญกว่าแม้แต่น้อย กลับมองว่ามันน่ารักด้วยซ้ำ

แจฮยอนผละจูบออกมาแล้วจ้องหน้าโดยองก่อนจะก้มใบหน้าให้หน้าผากแตะกับหน้าผากมนต์แล้วยิ้มให้ด้วยความอ่อนโยน โดยองเองก็ยิ้มตอบทั้งๆที่ยังหอบหายใจจากรสจูบเมื่อครู่อยู่

       “นายชอบฉันตรงไหนเหรอแจฮยอน” สบตาแล้วถาม คนด้านบนหัวเราะในลำ คอและนั่นทำให้โดยองเข้าใจผิด คิดว่าแจฮยอนมองสิ่งที่เขาถามเป็นเรื่องตลก

“ฉันไม่ได้ชอบนาย” คำตอบของแจฮยอนทำเอาโดยองนิ่งตัวชาน้ำตาใสรื้อขึ้นมาทันที แจฮยอนยกยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นว่าโดยองเหมือนจะร้องไห้

“ฉันไม่ได้แค่ชอบแต่ฉันรักนาย...” คราวนี้ไม่ใช่แค่น้ำตารื้อแต่มันไหลออกมาอย่างมีความสุข โดยองยกแขนขึ้นโอบรอบคอแกร่งแล้วประกบจูบแจฮยอนอย่างรวดเร็วจนแจฮยอนเองก็ตั้งตัวไม่ทัน แต่มันทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าโดยองจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

“แจฮยอนฉันขอทำนะ” พูดเองก็หน้าแดงระเรื่อ ยอมรับเลยว่าไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินกล้าดีนี่คิมโดยองของฉัน

“ก็เอาสิ” แจฮยอนพลิกตัวโดยองให้ขึ้นมาอยู่ด้านบน แล้วตัวเองก็นั่งยื่นขาเอนหลังพิงหัวเตียง โดยมีโดยองนั่งคร่อมอยู่บนตักด้วยท่าทางตกใจปนเขินอาย

“อ๊ะ!” โดยองร้องอย่างตกใจเมื่อแจฮยอนพลิกตัวกลับมาอยู่ด้านบนแล้วคร่อมโดยองไว้เหมือนตอนแรก

ดวงตากระต่ายกระพริบปริบๆด้วยความงุนงง แต่ในสายตาแจฮยอนมันดูน่ารักและยั่วยวนจนแทบอดใจไม่ไหว

“นายยังไม่พร้อมหรอกเดียวฉันจะค่อยๆสอนนายก็แล้วกัน นายถามนี่ว่าฉันรักนายตรงไหนฉันจะบอกนายให้นะ...ฉันชอบตรงนี้”

แจฮยอนยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าโดยองจนทั้งสองสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน ก่อนที่แจฮยอนจะไล้จมูกไปตามแก้มนิ่มที่ขึ้นสีแดงเรื่อ ไล้ขึ้นไปจนถึงหน้าผากแล้วกดจูบลงไปเบาๆ

“ชอบตรงนี้....” หลังจากจูบหน้าผากก็ไล้ริมฝีปากมาที่จมูกสวยแล้วจุ๊บอีกครั้ง จากนั้นก็ไล้จมูกไปตามที่แก้มข้างซ้ายแล้วหอมไปฟอดใหญ่ก่อนจะย้ายมาที่แก้มขวาแล้วทำแบบเดียวกัน

“แต่ที่ชอบที่สุดคือตรงนี้”  ริมฝีปากของแจฮยอนบดเบียดริมฝีปากของโดยองก่อนจะแทรกลิ้นเข้าความหาความอ่อนนุ่มและหวานฉ่ำจากริมฝีปากบาง

โดยองเองพยายามตอบสนองแจฮยอนอย่าไม่ประสา น่าเอ็นดูปากหนาค่อยๆผละจูบออกเพื่อให้โดยองได้หายใจ

“ตัวของนายฉันก็ชอบ” ไม่พูดเปล่ายังก้มลงสูดดมความหอมจากคอขาวๆ ก่อนจะขบเม้นเบาๆแต่ก็แรงพอจะทำให้เกิดรอยสีชมพูจางๆ มือใหญ่สอดเข้าไปภายในเสื้อตัวบางแล้วลูปไล้ตรงท้องน้อยก่อนจะปลดเข็มขัดซึ่งเป็นสิ่งกีดขวางออกแล้วโยนทิ้งไป

“อ๊ะ!..แจ..ฮยอน” ครางรับสัมผัสจากมือใหญ่ที่ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้นวดคลึงยอดอก บิดกายแนบชิดหลับตาพริ้ม กัดริมฝีปากล่างด้วยความเสียวซ่านในขณะที่แจฮยอนเงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี

“ยั่วเหรอโดยอง” ตกใจไม่น้อยกับคำพูดของแจฮยอนก่อนโดยองจะทำหน้างงประมาณว่ายั่วอะไรเขาไปยั่วตอนไหน? แต่พอจะเอ่ยปากถามก็ถูกประกบจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แจฮยอนดูดเม้นและรุกรานจนโดยองตั้งตัวไม่ทันมันรุนแรงแต่ก็รู้สึกดี

“อื้ม..อ๊ะ” กายบางสะดุ้งเมื่อมือเย็นสัมผัสเข้าที่ต้นขาซึ่งไม่รู้ว่ากางเกงถูกถอดออกไปตอนไหน มือใหญ่ไล้ขึ้นมาเลื่อยๆแล้วลูบวนอยู่ที่ชั้นในตัวบาง

“อ๊ะ..ย..แจฮยอนอย่าแกล้งสิ” เสียงเล็กเริ่มแหบพร่าจากแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น

แจฮยอนกระตุกยิ้ม ก่อนจะไล้จูบไปตามคางมนต์ จูบไล่ลงมาเลื่อยๆ ขบเม้นให้เกิดรอยสีชมพูอ่อนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของตามลำคอขาว ก่อนจะถกเสื้อโดยองขึ้นแล้วขบเบาๆที่ยอดอกจนโดยองต้องจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้าง

มือเล็กทั้งสองช่วยทกเสื้อของแจฮยอนออกมือใหญ่เองก็ถอดเสื้อของโดยองออกเช่นกันใบหน้าหล่อเงยขึ้นสบตากับดวงตากระต่าย

ตอนนี้สายตาของโดยองสื่ออกมาว่าต้องการให้แจฮยอนสัมผัสตัวให้มากกว่านี้ แจฮยอนจัดการดึงกางเกงในของโดยองออกเผยให้เห็นแก่นร้อนที่ตั้งขึ้นเพราะแรงปรารถนาที่ต้องการจะปลดปล่อย

“เร็ว..สิฉัน..ต้องการห่ะ..ให้นายช่วย..” โดยองบอกสิ่งที่ต้องการกับคนขี้แกล้งด้วยสีหน้าที่ทรมาน เพราะแจฮยอนไม่ช่วยเขาซะทีโดยองกัดปากอีกครั้งเพื่อสะกัดกั้นอารมณ์ พอจะเอื้อมมือไปช่วยตัวเองก็โดนแจฮยอนจับเอาไว้

“นะ..นายแกล้งฉัน” โดยองตัดพ้อแล้วหันหน้าหนี้ไปอีกทาง

“อ่ะ..อ๊ะๆๆ!!” หลุดครางออกเมื่ออยู่ดีๆมือใหญ่กอบกุมแก่นกายเขารุดขึ้นลงและก็รูดเร็วขึ้นเลื่อยๆจนโดยองต้องขย้ำผ้าปูที่นอน

แจฮยอนจับมือของโดยองไว้ก่อนจะประสานนิ้วมือเข้าด้วยกันส่วนอีกมือก็ยังขยับรูดขึ้นลงไม่หยุด

“แจฮยอน...อื้ม!” โดยองครางเรียกชื่อของแจฮยอนแต่ก็ถูกประกบจูบอย่างร้อนแรงอีกครั้ง ก่อนมือที่ประสานกันเมื่อคู่จะค่อยๆคลายออกจากกัน

โดยองยกมือขึ้นโอบรอบคอแกร่งก่อนมือบางจะขยุ้มผมนิ่มของแจฮยอนตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“นาย..น่ารักจริงๆเลยโดยอง..” แจฮยอนถอนจูบแล้วกระซิบที่หูเสียงทุ้มติดขัดเพราะตอนนี้อารมณ์ของเขาก็มีมากไม่แพ้กับโดยอง

“อ๊ะ!! อ่า~~” โดยองปลดปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องของแจฮยอนและของตัวเอง มือใหญ่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำเหนียวหนืด

“พร้อมนะโดยอง..” แจฮยอนเงยหน้าขึ้นถาม โดยองพยักหน้าอายๆแล้วยกหมอนขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ แจฮยอนยิ้มขำๆก่อนจะเอื้อมมือไปดึงหมอนออกแต่ก็ถูกมือเล็กดึงเอาไว้

“ย่ะ..อย่าเอาออกนะ” เสียงเล็กดังอู้อี่อยู่ใต้หมอนแจฮยอนส่ายหัวกับความดื้อรั้นของโดยอง แต่ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเพราะเขารู้ว่าคนตัวเล็กแค่อายเท่านั้น

“ไม่เอาน่าฉันอยากเห็นหน้านายนะ...” ดึงหมอนออกอีกครั้งถึงจะถูกขืนไว้แต่คราวนี้แจฮยอนก็ดึงออกได้ง่ายๆ พอเอาหมอนออกโดยองก็รีบเอามือปิดหน้าทันที

“โดยอง..อย่าดื้อสิ” แจฮยอนจับมือบางของโดยองออก แต่เมื่อเห็นใบหน้าของโดยองที่ตอนนี้มีเหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้า แก้มแดงเรื่อดวงตาฉ่ำเยิ้ม ริมฝีปากเจ่อจากการจูบ มันเซ็กซี่มากจนแจฮยอนเองก็ใจเต้นแรงและอารมณ์พลุกพล่านจนอดใจไม่ไหว

มือใหญ่จับต้นขาเรียวให้อ้าออกก่อนแทรกตัวมาอยู่ระหว่างกลางขาทั้งสองข้าง แจฮยอนเอนตัวลงไปหาโดยองก้มสูดดมความหอมจากพวงแก้มใสแล้วใส่นิ้วเข้าไปที่ช่องทางร้อนช้าๆ

“อ๊ะ!” ครางออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงนิ้วที่ถูกแทรกเข้ามาในตัวแจฮยอนชักนิ้วออกแล้วสอดกลับเข้าไปใหม่ จากนิ้วเดียวเป็นสองและสามนิ้วชักเข้าออกเพื่อให้ช่องทางที่คับแน่นขยายมากพอที่จะรับแก่นกายที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาของเขา

“อ๊ะ..ยะ..แจฮยอนอ๊ะ!” ครางกระเซ้าเมื่อปลายนิ้วเรียวของแจฮยอนสัมผัสโดนจุดกระสันในตัว

โดยองบิดตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกเสียวซ่านมือเล็กข่วนแผ่นหลังกว้างอย่างลืมตัว แจฮยอนเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะรู้ว่าอารมณ์ของโดยองนั้นพุ่งพล่านไม่แพ้เขา

“อ๊ะ..อื้ม~~~”

แจฮยอนเอานิ้วออกเมื่อเห็นว่าช่องทางขยายตัวมากพอแล้ว ก่อนแทนที่ด้วยแก่นกายร้อน เขาขยับเข้าไปช้าๆแต่ก็ถูกช่องทางด้านหลังรัดแน่นจนขยับเข้าไปได้ไม่มาก

แจฮยอนไล้เลียดูดเม้นท้องน้อยของโดยอง เรียกเสียงครางและช่วยเบนความสนใจของโดยองได้ เมื่อเห็นว่าร่างบอบบางผ่อนคลายขึ้นแจฮยอนก็กระแทกแก่นกายร้อนเข้าไปจนสุด

“อ่ะ..อ๊ะ!!” โดยองสะดุ้งจิกเล็บลงบนไหล่กว้าง

แจฮยอนนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บแต่มันก็ไม่มากนัก เพราะเขารู้ว่าโดยองเจ็บกว่าเยอะ แจฮยอนยังไม่ขยับแก่นกายเพราะต้องการให้โดยองผ่อนคลายกว่านี้

“ข..ขยับสิ..อ๊ะ! จะทำอะไรน่ะ..ย..แจฮยอนอ๊ะ!”

แจฮยอนจัดการพลิกให้โดยองขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบนร่างบางครางเพราะรู้สึกเจ็บที่สะโพก เนื่องจากตอนที่พลิกตัวขึ้นมานั่งช่องทางนุ่มกระแทกกับแก่นกายของแจฮยอนอย่างแรง

“น..นายอยากทำนิเอาสิ..” โดยองหน้าเหวอเพราะเขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงและตอนนี้เขาก็รู้สึกเจ็บที่สะโพกมากๆจึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น

โดยองยกมือขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้างของแจฮยอนเพื่อพยุงร่างตัวเองไว้พอขยับสะโพกขึ้นอยู่ดีๆแจฮยอนก็เอามือมาจับที่เอว โดยองมองงงๆเพราะไม่รู้ว่าแจฮยอนจะทำอะไร

“นาย..ต้องขยับ..ขึ้นลง” แจฮยอนบอกแล้วส่งสายตาที่ฉ่ำไม่ได้ความปรารถนาไปให้โดยองจนคนตัวเล็กต้องลุ่มตาลงต่ำมองที่แผงอกกว้าง ตอนนี้ทั้งสองคนเหงื่อแตกเต็มไปหมด

แจฮยอนที่เริ่มทนไม่ไหวเพราะเขาเองต้องการจะปลดปล่อยความปรารถนาที่มีมากขึ้นทุกทีแต่โดยองกับนิ่งไม่ขยับ

“ขอร้องล่ะ..ขยับทีนะฉะ..ฉันจะไม่ไหวแล้ว..” แจฮยอนมีสีหน้าทรมานจนโดยองอดสงสารไม่ได้แต่...เขาทำไม่เป็น

“ฉัน..ไม่รู้ว่าต้อง..ทำยังไง ฉะ..ฉันกลัวนายโกรธท่าทำไม่ถูก”

แจฮยอนยิ้มรับกับคำตอบโดยองน่ารักจริงๆ แจฮยอนจับปลายคางมนต์ให้โดยองเงยหน้าสบตาเขาแล้วกดจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออก

“งั้นทำตามที่ฉัน..บอกโยกสะโพกขึ้นแล้วกดลงช้าๆ” โดยองทำตามแต่ก็ต้องนิ่วหน้าและหยุดชะงัก เพราะรู้สึกเจ็บแปล๊บทั้งๆที่ยังลงไปไม่สุดแก่นกายของร่างหนาด้วยซ้ำ

“อื้ม..อย่าหยุดสิเจ็บมากเหรอ” ถามเมื่อเห็นสีหน้าของโดยองแต่กลับได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้า สะโพกเล็กค่อยๆขยับขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆและค่อยๆเร็วขึ้นเลื่อยๆ

“อื้ม..อ่า.ดะ..ดีมากโดยองอื้ม~” แจฮยอนครางต่ำเขาพอใจ แจฮยอนเลื่อนใบหน้าไปใกล้กับลำคอขาวสูดดมความหอมดูเม้นไล้เลียลงมาถึงยอดอก เรียกเสียงครางหวานได้เป็นอย่างดี

แจฮยอนใช้มือใหญ่ข้างหนึ่งจับแก่นกายของโดยองชักขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะสองเสียงครางดังขึ้นเรื่อยๆ ดีที่ห้องพยาบาลนี้เก็บเสียงไม่งั้นคนที่เดินผ่านไปมาคงรู้กันหมดว่าพวกเขาทำอะไรกันอยู่

“อ๊ะ!! แจฮยอน..อื้ม~~~~” ครางชื่อของแจฮยอนและเริ่มขยับช้าลงเพราะใกล้จะหมดแรง ถูกกระทำทั้งด้านหน้าและด้านหลังแบบนี้แจฮยอนแกล้งเขาชัดๆ

“เหนื่อยหรอ..อ่ะอื้ม” โดยองพยักหน้าเป็นคำตอบแจฮยอนจึงปล่อยมือที่ปนเปรอให้โดยองออกแล้วยกมือทั้งสองข้างมาจับสะโพกโดยองไว้ก่อนจะช่วยยกขึ้นลงเพื่อผ่อนแรงให้ร่างบาง

“อ๊ะ!!ย..แจฮยอน..เร็วอีก..อื้อ~” ครางเร่งเพราะแก่นกายของแจฮยอนกระแทกโดนจุดสัมผัส มันน่าอายที่เรียกร้องแต่มันรู้สึกดีเมื่อเห็นว่าโดยองเริ่มขยับร่างกายได้ดีขึ้น แจฮยอนปล่อยมือออกข้างหนึ่งแล้วกลับมารูดแก่นกายของโดยองต่อ

สองเสียงครางกระเซ้าอย่างมีความสุขโดยองก้มลงจูบแจฮยอนก่อนจะแทรกลิ้นเล็กเข้าไปในปากหนาและมันเกๆกังๆจนแจฮยอนต้องเป็นฝ่ายจัดการเกี่ยวลิ้นเล็กและเป็นฝ่ายรุกโดยองแทน

แจฮยอนเอียงใบหน้าเล็กน้อยเพื่อให้จูบได้สะดวกขึ้นผ่อนจะหวะจูบให้โดยองได้หายใจ

“อ๊ะๆๆ แจฮยอนเร็วๆ” โดยองขอให้แจฮยอนชักแก่นกายของตนให้เร็วขึ้นเพราะมันใกล้จะถึงปลายทางแล้ว

“อย่า..เพิ่งอื้ม~ไม่ไปพร้อมกัน.ระ..หรอ?” แจฮยอนขยับรูดเร็วตามคำขอของโดยองไม่ใช่แค่โดยองที่ใกล้จะปลดปล่อยแต่เขาเองก็เช่นกัน

“อ่ะ..อื้ม ก็..ได้อ๊ะ!” โดยองรับปากไปงั้นแต่เขาเองก็รู้ว่าแจฮยอนใกล้จะปลดปล่อยแล้วเหมือนกันจึงสูดหายใจเข้าแล้วเร่งจังหวะขยับขึ้นลง

แก่นกายแจฮยอนขยายจนมันคับแน่นโดยองนิ่วหน้าเจ็บเอามากๆทั้งสองต่างทำหน้าที่ให้กันและกัน

“อ่ะ..อ่า~~~~~~”

“อื้ม~~” ทั้งโดยองและแจฮยอนครางออกมาพร้อมกันเมื่อต่างคนต่างก็ได้ปลดปล่อยแรงปรารถนาออกมา โดยองหมดแรงทิ้งตัวซบกับอกกว้างของแจฮยอนแล้วหายใจหอบถี่

“เก่งมาก..โดยอง” แจฮยอนก้มลงกระซิบที่หูเล็กแล้วพลิกตัวให้โดยองมาอยู่ด้านล่างตนอีกครั้งก่อนจะค่อยๆถอนแก่นกายออกช้าๆ โดยองหลบสายตาของแจฮยอนเพราะเขารู้สึกเขินและอายมากๆ

“ฉันรักนายนะ” จับคางมนต์ให้หันมาสบตากันก่อนจะพูดออกมา ถึงจะไม่ดังนักแต่โดยองกลับได้ยินคำบอกรักของแจฮยอนดังก้องอยู่ในหัวก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

“ฉันก็รักนาย..” โดยองตอบกลับแล้วกอดแจฮยอนที่ล้มตัวนอนลงข้างๆ ลำแขนแข็งแรงเองก็กอดตอบก่อนจะก้มลงจุ๊บหน้าผากมนต์หนึ่งทีโดยองซุกหน้าลงกับอกกว้างเขามีความสุขมากจริงๆ

‘ตึก ตัก!!’

เสียงหัวใจของแจฮยอนดังมาก ดังจนโดยองที่ซบอยู่ได้ยินปากเล็กยิ้มอย่างมีความสุขเพราะดีใจที่แจฮยอนรู้สึกเหมือนกัน โดยองเองก็ใจเต้นแรงไม่แพ้กันการได้รักใครสักคนมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง

การที่เราได้รักเขาแล้วเขาเองก็รักเราตอบมันมีความความสุขจนบรรยายออกมาไม่ถูกเลยล่ะ

“เรากลับไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวคนอื่นจะว่าเอา” เงยหน้าขึ้นจากอกกว้างเพื่อสบตาคนที่กำลังมองตอบกลับมา

“ไม่อยากเรียน” สั้นง่ายได้ใจความ โดยองยู่ปากกับความเอาแต่ใจของแจฮยอนแต่โดยองก็ไม่ยอมแพ้ทำตาหวานใส่

“นะๆแจฮยอนฉันขาดเรียนบ่อยแล้ว ฉันไม่ยากเอาเปรียบคนอื่นอีกอย่างฉันไม่อยากโง่นะ..น้านะ” โดยองเอาหัวถูกับแขนแกร่งเพื่ออ้อน แน่ล่ะน่ารักขนาดนี้ใครมันจะไม่ใจอ่อนไหวกัน

“ก็ได้..แต่หอมแก้มก่อน” แจฮยอนพองแก้มข้างหนึ่งแล้วยกนิ้วขึ้นมาจิ้มๆ เพื่อบอกให้โดยองนั้นหอมคนขี้อ้อนเขินจนหน้าแดงแต่ก็ยอมทำตาม

‘ฟอดดด~~~’

หอมแก้มปุ๊บก็รีบลุกจากเตียงเพื่อจะไปแต่งตัวแต่ก็ต้องเจ็บแปล๊บบริเวณสะโพกจนเกือบล้ม ดีที่แจฮยอนรับตัวไว้ทันไม่งั้นคงก้นจ้ำเบ้าเจ็บหนักกว่าเดิมแน่ๆ

“ระวังหน่อยสิ” โดนดุจนต้องเงยหน้ามองเป็นเชิงขอโทษ มือใหญ่จึงยกขึ้นยีหัวเล็กเหมือนโดยองเป็นเด็กน้อย

ผ่านไปไม่นานทั้งสองคนก็แต่งตัวเสร็จแจฮยอนจับมือโดยองแน่นเหมือนกลัวว่าโดยองจะหลงทาง

“กลัวฉันหายหรอ?” โดยองถามแล้วยิ้มอย่างน่ารัก

“ก็หวงแฟนไม่ได้รึไง?” เอียงคอตอบ

โดยองหน้าร้อนฉ่าไม่กล้าถามต่ออีก เพราะกลัวว่าถ้าถามอะไรไปตัวเองอาจจะละลายหายไปตรงนี้ก็ได้

“หึ”

แจฮยอนหัวเราะในลำคอกับท่าทางน่ารักของโดยองที่เดินก้มหน้าตามเขาอย่างว่าง่าย แอบเหลือบมองเขาเป็นระยะแต่พอเห็นว่าเขาจ้องอยู่ก็รีบหลบสายตา

“แจฮยอนหยุดก่อน” อยู่ดีๆโดยองก็ยื้อและดึงมือไว้เขาหยุดเดินแล้วมองว่าโดยองเป็นอะไร

“มีอะไรงั้นหรอหรือว่านายเป็นอะไร?!” แจฮยอนจับไหล่ทั้งสองข้างของโดยองแล้วหมุนซ้ายหมุนขวาเหมือนพ่อห่วงลูกที่ไปวิ่งเล่นแล้วได้แผลกลับมา

“ป่าวฉันไม่ได้เป็นอะไร...ก้มลงมาหน่อยสิแจฮยอน” โดยองเงยหน้าบอกแจฮยอนอ้อนๆ คิ้วเข้มขมวดอย่างสงสัยแต่ก็ยอมก้มลงมาจนใบหน้าแทบจะติดกับโดยอง

“หลับตาด้วย” ตอนแรกเหมือนแจฮยอนจะไม่ทำตามคำบอกแต่โดนสายตากระต่ายน้อยมองมาเลย ใครมันจะไปทนได้สุดท้ายจึงยอมแต่โดยดี

แจฮยอนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่ลำคอก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสอ่อนนุ่มและชื้นน้อยๆ โดยองทำคิสมาร์ก?

“เสร็จแล้ว” โดยองพูดจบแจฮยอนก็ลืมตาขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากแต่พอแจฮยอนจะเอ่ยพูดอะไรออกมาโดยองก็ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองแล้ววิ่งออกห่างจากแจฮยอนไปก่อนจะหันกลับมาตะโกนใส่

“ตอนนี้นายก็เป็นของฉันแล้วเหมือนกันนะจอง แจฮยอน!!” ได้แต่คิดว่าตัวเองทำอะไรลงไปมันชั่งน่าอายที่สุด แต่สำหรับแจฮยอนนั้นกลับมองว่า เขาคงจะประมาทโดยองไม่ได้แล้ว เพราะคนน่ารักที่วิ่งอยู่ตรงหน้านี้ทำให้ใจเขาเต้นแรงเสมอ แถมยังต้องมาคอยระวังพวกที่คิดจะมายุ่งกับโดยองอีกงานหนักจริงๆ

“โอเคฉันเป็นของนายแล้ว”

แจฮยอนส่งยิ้มแล้วเดินก้าวยาวๆไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวโดยองก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มนิ่มแล้วกุมมือโดยองไว้ ทั้งสองเดินไปพร้อมกันเพื่อจะไปเข้าห้องเรียน

“แจฮยอน..กับคนตัวเล็กคนนั้น..นี่มันอะไรกันเนี่ย?!” ที่มุมตรงทางเดิน

แทอิลที่ยืนหลบอยู่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ตั้งแต่ที่คนตัวบางซึ่งเขาจำได้ดีนั้นทำคิสมาร์กให้กับแจฮยอน ยอมรับว่าเขาสับสนก็คนตัวเล็กนั้นเป็นแฟนของยองโฮนี่อีกอย่าง แจฮยอนเองก็เป็นเพื่อนกับยองโฮแถมยังเป็นว่าที่คู่หมั้นเขาแล้วทำไม...

“หรือว่าสองคนนั้นแอบคบกัน..งั้นก็เท่ากับว่าหักหลังยองโฮน่ะสิไม่ได้ฉันจะต้องรีบไปบอกเขา!!” คิดได้แบบนั้นแทอิลก็ออกตามหาตัวร่างสูงผู้มีพระคุณทันที

.

.

“แฮกๆ!ไปอยู่ไหนกันนะเฮ้อ~เหนื่อย..” แทอิลนั่งพักเหนื่อยอยู่ที่ม้านั่งในสวนกุหลาบของโรงเรียนแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนถอนหายใจออกช้าๆ ริมฝีปากสวยยกยิ้มทอดสายตามองดอกกุหลาบนาๆพันธ์หลากสีตัวเขาเองเป็นคนชอบดอกกุหลาบอยู่แล้ว ดังนั้นที่นี่จึงเป็นที่โปรดของเขาเลยล่ะ

“โว้ย!!!!”

“(OoO)!!” สะดุ้งยกมือขึ้นทาบอก อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากที่เขานั่งมากนักและถัดไปจากต้นไม้อีกหน่อยก็จะมีน้ำตกที่จัดได้เข้ากันมากๆมองแล้วสบายตาเดี๋ยวมันไม่ใช่เวลามาอธิบายบรรยากาศนะมุนแทอิล!

“คะ..ใครน่ะ!!” ตะโกนถามกลับไปพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆ

เมื่อไม่ได้รับเสียงตอบกลับมาแทอิลตัดสินใจชะโงกหน้าไปดูก่อนจะเห็นว่าคนที่ตะโกนนั่นคือคนที่เขากำลังตามหาอยู่ ปากบางยิ้มกว้างทันที

ยองโฮใส่หูฟังนั่งพิงหลังกับต้นไม้ใหญ่เข่าข้างหนึ่งถูกยกตั้งขึ้นส่วนขาอีกข้างเหยียดตรงดวงตาปิดสนิททั้งสองข้าง มือข้างใหญ่กำไอพอตไว้แน่น แทอิลค่อยๆเดินเข้าไปหายองโฮช้าๆเพราะกลัวว่าคนที่กำลังหลับอยู่จะตื่น

“ฉันชอบนายนะ” พูดออกมาเบาๆเพราะถ้าจะให้พูดตรงๆตอนที่ยองโฮตื่นเขาคงอายจนมุดดินหนีแน่ๆ

แทอิลจ้องมองใบหน้าหล่อที่หลับพริ้มไม่อาจละสายตาไปไหนได้เผลอขยับเข้าไปใกล้ยองโฮแล้วนั่งลงข้างๆคนที่หลับอย่างสบายใจ

“ฉันจะต้องทำยังไงให้นายหันมาชอบฉันบาง” แทอิลมองยองโฮแล้วยิ้มบางๆ แค่ได้อยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็พอแล้วแค่นี้ก็รู้สึกดีมากแล้ว แต่ถ้าได้เป็นคนที่คอยอยู่ดูแลนายฉันคงมีความสุขมากกว่านี้เป็นร้อยเท่าเลยล่ะ เปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่าโดยที่ไม่รู้ตัว ขยับใบหน้าเข้าไปหาใบหน้าคมเหมือนกับต้องมนต์ เปลือกตาปิดลงช้าๆ เข้าใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของร่างสูงแต่...

“นายคิดจะทำอะไร?” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเล่นเอาแทอิลกระตุกลืมตาโพล่งด้วยความตกใจ

“เอ่อ..คือมะ..ไม่มีอะไรฉันเห็นอะไรไม่รู้ติดหน้านายน่ะ..เลยจะเป่าออกให้!!” แทอิลกระเถิบออกห่างยองโฮแล้วรีบแก้ตัวพลันวัน ในใจก็เต้นตึกตักกับขอแก้ตัวปัญญาอ่อนของตัวเอง

“แล้วมันออกไปรึยัง?” ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าสวยโดยที่แทอิลไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทำให้ต้องเอนตัวหลบแต่ด้วยทรงตัวไม่ดีจึงเกือบล้มลงไปดีทียองโฮคว้าเอาไว้ได้ทัน เลยกลายเป็นว่าตอนนี้แทอิลอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง

“หึ!” เสียงหัวเราะในลำคอทำให้แทอิลเงยหน้าขึ้นแต่นั่นเป็นการกระทำที่ผิดอย่างแรงกับหัวใจตัวเอง เพราะตอนนี้ใบหน้าของแทอิลอยู่ห่างจากยองโฮแค่คืบ แทอิลนิ่งค้างหัวใจเต้นแรงตัวชาราวถูกไฟฟ้าช็อตขยับไปไหนไม่ได้

“ฉันถามว่าหน้าฉันยังมีอะไรติดอยู่ไหม?” ยองโฮถามทั้งที่เขาเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

ความจริงเขารู้ตัวตั้งแต่แทอิลเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้ว เพียงแต่เขาไม่คิดจะสนใจก็เท่านั้น ทุกอย่างที่แทอิลพูดทุกการกระทำที่ทำ เขาได้ยินและรับรู้มันทุกอย่าง

“ม่ะ..ไม่มีแล้ว” ก้มหน้าหลบสายตานิ่งๆที่จ้องมาก่อนจะค่อยๆดันตัวออกจากอ้อมแขนของยองโฮ “งั้นฉันไปเรียนก่อนนะบาย!!”

พอหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงแทอิลก็เอ่ยลาแล้ววิ่งหนีหายไปด้วยความรวดเร็ว

ยองโฮมองจนคนตัวเล็กวิ่งลับตาไปก็กระตุกยิ้มร้าย บางทีมุน แทอิลอาจจะช่วยเขาให้ได้สมหวังในสิ่งที่ต้องการก็ได้ เขาจะต้องได้โดยองมาเป็นของเขาด้วยความเต็มใจ

“ตอนนี้นายมีประโยชน์สำหรับฉัน..แทอิล นางฟ้าของเกาะตระกูลจอง” ยองโฮนั่งลงเอนหลังพิงกับต้นไม้ในท่าเดิมสายตาคมทอดมองออกไป เป็นสายตาที่เจ้าเล่ห์และไม่สามารถคาดเดาอะไรได้กับรอยยิ้มร้ายที่ถ้าใครได้เห็นคงต้องเสียวสันหลังจนไม่กล้าแม้จะเข้าใกล้